கேள்வி
தேவனுடன் தனிமையில் நேரத்தை செலவிடுவது ஏன் முக்கியமானதாக இருக்கிறது?
பதில்
எல்லா உறவுகளும் நேரம் எடுக்கும். தேவனுடனான உறவு என்பது, பல வழிகளில் மற்ற உறவுகளைப் போலல்லாமல், இன்னும் மற்ற உறவுகளைப் போலவே சில விதிகளைப் பின்பற்றுகிறது. தேவனுடனான நமது உறவைக் கருத்திற்கொள்ள உதவும் ஒப்பீடுகளால் வேதாகமம் நிரம்பியுள்ளது. உதாரணமாக, கிறிஸ்து மணவாளனாக சித்தரிக்கப்படுகிறார், திருச்சபை மணவாட்டியாக சித்தரிக்கப்படுகிறது. திருமணம் என்பது இருவர் வாழ்வில் ஒன்றாக இணைவது ஆகும் (ஆதியாகமம் 2:24). அத்தகைய நெருக்கத்தை ஒருவருக்கொருவர் தனிமையில் ஒன்றாக செலவழிக்கும் நேரத்தை உள்ளடக்கியது. மற்றொரு உறவு தகப்பன் மற்றும் பிள்ளை. நெருங்கிய பெற்றோரின் உறவுகள் என்பது குழந்தைகளும் பெற்றோரும் விசேஷித்த நிலையில் "தனியான நேரத்தை" ஒன்றாகக் கொண்டிருப்பதாகும். நேசிப்பவருடன் தனியாக நேரத்தை செலவிடுவது அந்த நபரை உண்மையாக மேலும் கூடுதலாக அறிந்துகொள்ளும் வாய்ப்பை வழங்குகிறது. தேவனுடன் தனிமையில் நேரத்தை செலவிடுவதும் அந்த வகையில் வேறுபட்டதல்ல. நாம் தேவனுடன் தனிமையில் இருக்கும்போது, அவருடன் நெருங்கி வருகிறோம், குழு அமைப்புகளில் நாம் அறிந்துகொள்வதை விட வித்தியாசமான முறையில் அவரைப் பற்றி அதிகம் அறிந்து கொள்கிறோம்.
தேவன் நம்முடன் "தனிமையில் உள்ள நேரத்தை" விரும்புகிறார். அவர் நம்முடன் தனிப்பட்ட உறவை விரும்புகிறார். அவர் நம்மை தனிமனிதர்களாகப் படைத்தார், நம் உள்ளிந்திரியங்களைக் கைக்கொண்டு நம் தாயின் கர்ப்பத்தில் நம்மைக் காப்பாற்றினார் (சங்கீதம் 139:13). நம் தலையில் உள்ள முடிகளின் எண்ணிக்கையைப் போல (லூக்கா 12:7) நம் வாழ்வின் அந்தரங்க விவரங்களையும் தேவன் அறிந்திருக்கிறார். அவர் அடைக்கலான் குருவிகளைத் தனித்தனியாக அறிந்திருக்கிறார், மேலும் "அநேகம் அடைக்கலான் குருவிகளைப் பார்க்கிலும் நீங்கள் விசேஷித்தவர்களாயிருக்கிறீர்கள்" என்கிறார் (மத்தேயு 10:29, 31). அவரிடம் வந்து அவரை அறியும்படி அவர் நம்மை அழைக்கிறார் (ஏசாயா 1:18; வெளிப்படுத்துதல் 22:17; சாலொமோனின் உன்னதபாட்டு 4:8). நாம் தேவனை நெருக்கமாக அறிந்துகொள்ள விரும்பும்போது, நாம் அவரை அதிகாலமே தேடுவோம் (சங்கீதம் 63:1) மற்றும் அவருடன் நேரத்தை செலவிடுவோம். இயேசுவின் பாதத்தில் அமர்ந்து அவருடைய சத்தத்திற்கு செவிசாய்த்த மரியாளைப் போல் இருப்போம் (லூக்கா 10:39). நாம் நீதியின்மேல் பசிதாகமுள்ளவர்களாக இருப்போம், பூரணராயிருப்போம் (மத்தேயு 5:6).
வேதாகமத்தின் உதாரணங்களைப் பின்பற்றுவதே தேவனுடன் தனிமையில் நேரத்தை செலவிடுவதற்கான சிறந்த காரணம். பழைய ஏற்பாட்டில், தேவன் தீர்க்கதரிசிகளை தன்னிடம் தனியாக வரும்படி அழைப்பதைக் காண்கிறோம். மோசே எரியும் முட்புதரில் தேவனை தனிமையில் சந்தித்தார், பின்னர் சீனாய் மலையில் சந்தித்தார். தாவீது பாடிய பல சங்கீதங்கள் அவருக்கு தேவனுடன் உண்டாயிருந்த ஒரு நம்பிக்கையான பரிச்சயத்தை பிரதிபலிக்கின்றன; சவுலிடமிருந்து தப்பியோடும்போது தாவீது அவருடன் தொடர்புகொண்டார் (சங்கீதம் 57). எலியா குகையில் இருந்ததால் தேவனுடைய பிரசன்னம் கடந்து சென்றது. புதிய ஏற்பாட்டில், இயேசு தேவனுடன் தனியாக நேரத்தை செலவிட்டார் (மத்தேயு 14:13; மாற்கு 1:35; மாற்கு 6:45-46; மாற்கு 14:32-34; லூக்கா 4:42; லூக்கா 5:16; லூக்கா 6:12 லூக்கா 9:18; யோவான் 6:15). சில சமயங்களில் தேவனிடம் மட்டுமே ஜெபிக்கும்படி இயேசு நமக்கு அறிவுறுத்தினார்: "நீயோ ஜெபம்பண்ணும்போது, உன் அறைவீட்டுக்குள் பிரவேசித்து, உன் கதவைப்பூட்டி, அந்தரங்கத்திலிருக்கிற உன் பிதாவை நோக்கி ஜெபம்பண்ணு" (மத்தேயு 6:6).
இயேசுவை நம் திராட்சைக் கொடியாக நம்பி சார்ந்திருப்பதற்கு (யோவான் 15:1-8), நாம் அவருடன் நேரடியாகவும் நெருக்கமாகவும் இணைந்திருக்க வேண்டும். ஒரு கிளையானது நேரடியாக கொடியுடன் இணைக்கப்பட்டு, கொடியின் மூலம் மற்ற கிளைகளுடன் இணைக்கப்படுவது போல, நாம் கிறிஸ்துவுடன் நேரடியாக இணைக்கப்பட்டுள்ளோம், எனவே ஒரு சமூகத்தில் பங்கு கொள்கிறோம். சிறந்த போஷாக்கிற்காக நாம் தேவனுடன் தனிமையில் நேரத்தை செலவிடுகிறோம் மற்றும் கூட்டு ஆராதனையில் செலவிடுகிறோம். தேவனுடன் தனிமையில் செலவிடும் நேரம் இல்லாமல், நாம் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யாமல் இருப்போம்; அவர் அளிக்கும் பரிபூரண ஜீவனை நாம் உண்மையில் அறிய மாட்டோம்.
தேவனுடன் தனிமையில் நேரத்தை செலவிடுவது நம் மனதை கவனச்சிதறலில் இருந்து விடுவிக்கிறது, இதனால் நாம் அவர் மீது கவனம் செலுத்தவும் அவருடைய வார்த்தையை கேட்கவும் முடியும். அவரில் நிலைத்திருந்து, அவர் நம்மை அழைக்கிற நெருக்கத்தை அனுபவித்து, அவரை உண்மையாக அறிந்து கொள்கிறோம்.
English
தேவனுடன் தனிமையில் நேரத்தை செலவிடுவது ஏன் முக்கியமானதாக இருக்கிறது?
