கேள்வி
நான் எப்படி தேவனுடனான நெருக்கமான உறவைக் கொண்டிருப்பது?
பதில்
தேவனுடன் நெருங்கிய உறவை வளர்த்துக்கொள்வது என்பது ஒரு போற்றத்தக்க குறிக்கோள் மற்றும் உண்மையிலேயே மறுபடியும் பிறந்த இருதயத்தை பிரதிபலிக்கிறது, ஏனெனில் கிறிஸ்துவில் இருப்பவர்கள் மட்டுமே தேவனுடனான நெருங்கிய உறவை விரும்புகிறார்கள். இந்த வாழ்க்கையில் நாம் இருக்க வேண்டிய அல்லது இருக்க விரும்பும் அளவுக்கு தேவனுக்கு நெருக்கமாக இருக்க மாட்டோம் என்பதையும் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இதற்குக் காரணம் நம் வாழ்வில் நீடித்திருக்கும் பாவம்தான். இது தேவனுடைய பக்கத்தில் உள்ள ஒரு குறைபாடு அல்ல, ஆனால் அது நம்முடையது; தேவனுடனான முழுமையான மற்றும் பரிபூரணமான ஐக்கியத்திற்கு நமது பாவம் ஒரு தடையாக உள்ளது, இது நாம் மகிமையில் இருக்கும்போது உணரப்படும்.
இந்த வாழ்க்கையில் தேவனுடன் நெருங்கிய உறவைக் கொண்டிருந்த அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் கூட இன்னும் நெருங்கிய உறவுக்காக ஏங்குகிறார்: “அதுமாத்திரமல்ல, என் கர்த்தராகிய கிறிஸ்து இயேசுவை அறிகிற அறிவின் மேன்மைக்காக எல்லாவற்றையும் நஷ்டமென்று எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறேன். நான் கிறிஸ்துவை ஆதாயப்படுத்திக்கொள்ளும்படிக்கும், நியாயப்பிரமாணத்தினால் வருகிற சுயநீதியை உடையவனாயிராமல், கிறிஸ்துவைப் பற்றும் விசுவாசத்தினால் வருகிறதும் விசுவாசமூலமாய் தேவனால் உண்டாயிருக்கிறதுமான நீதியை உடையவனாயிருந்து, கிறிஸ்துவுக்குள் இருக்கிறவனென்று காணப்படும்படிக்கும்” (பிலிப்பியர் 3:8-9). நாம் கிறிஸ்துவுடன் நடக்கையில் எங்கிருந்தாலும், நாம் எப்போதும் நெருங்கி நடக்க முடியும், மேலும், பரலோகத்தில் மகிமைப்படுத்தப்பட்டாலும், கர்த்தருடனான நமது உறவில் வளர நித்தியம் முழுவதையும் பெறுவோம்.
தேவனுடனான நெருங்கிய உறவை கொண்டிருக்க நாம் செய்யக்கூடிய ஐந்து அடிப்படை காரியங்கள் உள்ளன.
தேவனுடன் நெருங்கிய உறவைப் பேணுவதற்கு நாம் செய்யக்கூடிய முதல் காரியம், நம்முடைய பாவத்தை அவரிடம் அறிக்கையிடுவதை தினசரி பழக்கமாக்குவதுதான். தேவனுடனான நமது உறவில் பாவம் தடையாக இருந்தால், அறிக்கை செய்தல் அந்த தடையை நீக்குகிறது. நாம் தேவனுக்கு முன்பாக நம்முடைய பாவங்களை ஒப்புக்கொள்ளும்போது, அவர் நம்மை மன்னிப்பதாக வாக்களித்திருக்கிறார் (1 யோவான் 1:9), மற்றும் மன்னிப்பு என்பது பரஸ்பர உறவை மீட்டெடுக்கிறது. "தேவனே, என் பாவத்திற்காக நான் வருந்துகிறேன்" என்று வெறுமனே சொல்வதை விட பாவத்தை அறிக்கையிடுதல் மேலானது என்பதை நாம் மனதில் கொள்ள வேண்டும். தங்கள் பாவம் பரிசுத்தமான தேவனுக்கு முன்பாக குற்றமாகும் என்பதை உணர்ந்தவர்களின் இருதயப்பூர்வமான வருத்தம் இது. இயேசு கிறிஸ்துவை சிலுவையில் அறைந்ததே தன் பாவம் என்பதை உணர்ந்தவனின் அறிக்கையாகும். லூக்கா 18ல் ஆயக்காரனின் கூக்குரல், "தேவனுக்கேற்கும் பலிகள் நொறுங்குண்ட ஆவிதான்; தேவனே, நொறுங்குண்டதும் நருங்குண்டதுமான இருதயத்தை நீர் புறக்கணியீர்” (சங்கீதம் 51:17).
தேவனுடன் நெருங்கிய உறவைப் பெற நாம் செய்யவேண்டிய இரண்டாவது காரியம், தேவன் பேசும்போது செவிசாய்ப்பது ஆகும். இன்று பலர் தேவனுடைய சத்தத்தைக் கேட்கும் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட அனுபவத்தைத் தேடி ஓடுகிறார்கள், ஆனால் அப்போஸ்தலனாகிய பேதுரு நம்மிடம் கூறுகிறார், “அதிக உறுதியான தீர்க்கதரிசனமும் நமக்கு உண்டு; பொழுதுவிடிந்து விடிவெள்ளி உங்கள் இருதயங்களில் உதிக்குமளவும் இருளுள்ள ஸ்தலத்தில் பிரகாசிக்கிற விளக்கைப்போன்ற அவ்வசனத்தைக் கவனித்திருப்பது நலமாயிருக்கும்” (2 பேதுரு 1:19). அந்த “உறுதியான தீர்க்கதரிசன வார்த்தை” வேதாகமம். வேதாகமத்தில், தேவனுடைய சத்தத்தை நாம் "கேட்கிறோம்". “தேவன் அருளிய” வேதாகமத்தின் மூலம் தான் நாம் “எந்த நற்கிரியையுஞ் செய்யத் தகுதியுள்ளவர்களாக இருக்கிறோம்” (2 தீமோத்தேயு 3:16-17). எனவே நாம் கடவுளிடம் நெருங்கி வளர விரும்பினால், அவருடைய வார்த்தையை தவறாமல் படிக்க வேண்டும். அவருடைய வார்த்தையைப் படிக்கும்போது, அவருடைய ஆவியானவரால் தேவன் பேசுவதை நாம் “கேட்கிறோம்”.
தேவனுடன் நெருங்கிய உறவை கொண்டிருக்க நாம் செய்யவேண்டிய மூன்றாவது காரியம், ஜெபத்தின் மூலம் நாம் அவரிடம் பேசுவது. வேதாகமத்தைப் படிப்பது தேவன் நம்மிடம் பேசுவதைக் கேட்பது என்றால், தேவனிடம் பேசுவது என்பது ஜெபத்தின் மூலம் நிறைவேற்றப்படுகிறது. சுவிசேஷ புத்தகங்கள் அடிக்கடி இயேசு தம் பிதாவுடன் ஜெபத்தில் பேசுவதற்காக தன்னை தனிமைப்படுத்திக் கொண்டதைப் பதிவுசெய்கிறது. ஜெபம் என்பது நமக்குத் தேவையான அல்லது விரும்பும் காரியங்களைக் தேவனிடம் கேட்பதற்கான ஒரு வழியைக் காட்டிலும் மேலானது ஆகும். மத்தேயு 6:9-13-ல் இயேசு தம் சீடர்களுக்குச் செய்யும்படி கூறிய ஒரு மாதிரி ஜெபத்தைக் கவனியுங்கள். அந்த ஜெபத்தில் முதல் மூன்று விண்ணப்பங்கள் தேவனை நோக்கி செலுத்தப்படுகின்றன (பரமண்டலங்களிலிருக்கிற எங்கள் பிதாவே, உம்முடைய நாமம் பரிசுத்தப்படுவதாக; உம்முடைய ராஜ்யம் வருவதாக; உம்முடைய சித்தம் பரமண்டலத்திலே செய்யப்படுகிறதுபோல பூமியிலேயும் செய்யப்படுவதாக). கடைசி மூன்று விண்ணப்பங்கள் முதல் மூன்றைக் கவனித்துக் கொண்ட பிறகு தேவனிடம் நாம் வைக்கும் கோரிக்கைகள் (எங்களுக்கு வேண்டிய ஆகாரத்தை இன்று எங்களுக்குத் தாரும். எங்கள் கடனாளிகளுக்கு நாங்கள் மன்னிக்கிறதுபோல எங்கள் கடன்களை எங்களுக்கு மன்னியும். எங்களைச் சோதனைக்குட்படப்பண்ணாமல், தீமையினின்று எங்களை இரட்சித்துக்கொள்ளும்). நம்முடைய ஜெப வாழ்க்கையைப் புதுப்பிக்க நாம் செய்யக்கூடிய மற்றொரு விஷயம், சங்கீதங்களைப் படிப்பதாகும். பல சங்கீதங்கள் பல்வேறு காரியங்களுக்காக தேவனிடம் முழு இருதயத்தோடு கூப்பிடுகிற கூக்குரல். சங்கீதங்களில் நாம் ஆராதித்தல், வருந்துதல், நன்றி செலுத்துதல் மற்றும் வேண்டுதல் போன்றவற்றை தெய்வீகத் தூண்டுதலால் முன்மாதிரியாகக் காண்கிறோம்.
தேவனுடன் நெருங்கிய உறவைக் கொண்டிருக்க நாம் செய்யவேண்டிய நான்காவது காரியம், நாம் தவறாமல் ஆராதிக்கக்கூடிய விசுவாசிகளைக் கண்டுபிடிப்பதாகும். இது ஆவிக்குரிய வளர்ச்சியின் ஒரு முக்கிய அங்கமாகும். அடிக்கடி, நாம் திருச்சபையை அணுகுவது "அதிலிருந்து நான் என்ன பெற முடியும்?" என்கிற மனநிலையில் ஆகும். ஆராதனைக்காக நம் இருதயங்களையும் மனதையும் தயார்படுத்துவதற்கு நாம் எப்போதாவதுதான் நேரம் ஒதுக்குகிறோம். மீண்டும், சங்கீதங்கள், கர்த்தரை வந்து வழிபடும்படி தேவன் தம்முடைய ஜனங்களுக்கு பல அழைப்புகளைக் காட்டுகின்றன (உதாரணமாக, சங்கீதம் 95:1-2). தேவன் நம்மை அழைக்கிறார், ஆராதனைக்காக அவருடைய சமுகத்தில் வரும்படி கட்டளையிடுகிறார். அவருடைய ஜனங்களாகிய நாம் எவ்வாறு பதிலளிக்கத் தவறலாம்? திருச்சபையில் தவறாமல் கலந்துகொள்வது, ஆராதனையில் கர்த்தருடைய சமூகத்திற்கு முன் வருவதற்கு நமக்கு வாய்ப்பளிப்பது மட்டுமல்லாமல், கர்த்தருடைய ஜனங்களுடன் ஐக்கியப்படுவதற்கும் நமக்கு வாய்ப்பளிக்கிறது. நாம் கர்த்தருடைய வீட்டிற்குள் நுழைந்து, அவருடைய ஜனங்களுடன் ஐக்கியங் கொள்ளும்போது, அதன் விளைவாக கர்த்தருடன் நெருங்கி வருவதைத் தவிர்க்க முடியாது.
இறுதியாக, தேவனுடன் நெருங்கிய உறவு கொண்டிருப்பது கீழ்ப்படிதல் உள்ள வாழ்க்கையின் மீது கட்டமைக்கப்படுகிறது. மேலறையில் இருந்த தம் சீடர்களிடம் இயேசு, “நீங்கள் என்னில் அன்பாயிருந்தால் என் வசனத்தைக் கைக்கொள்ளுங்கள்” (யோவான் 14:23) என்று கூறினார். கீழ்ப்படிதலின் மூலம் நாம் தேவனுக்கு கீழ்ப்படிந்து, பிசாசை எதிர்த்து, தேவனிடம் நெருங்கும்போது, அவர் நம்மிடம் நெருங்கி வருவார் என்று யாக்கோபு கூறுகிறார் (யாக்கோபு 4:7-8). நம்முடைய கீழ்ப்படிதலே தேவனுக்கு நன்றி செலுத்தும் "ஜீவபலி" என்று ரோமரில் பவுல் கூறுகிறார் (ரோமர் 12:1). கீழ்ப்படிதலுக்கான அனைத்து வேதாகம அறிவுரைகளும் இரட்சிப்பில் நாம் பெறும் தேவனுடைய கிருபையின் பிரதிபலிப்பாக வழங்கப்படுகின்றன என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். நாம் நமது கீழ்ப்படிதலினால் இரட்சிப்பைப் பெறுவதில்லை; மாறாக, இது தேவனிடம் நம் அன்பையும் நன்றியையும் காண்பிப்பதாகும்.
எனவே, பாவ அறிக்கையின் மூலம், வேதாகம வாசிப்பு, ஜெபம், தவறாமல் திருச்சபைக்குச் செல்வது மற்றும் கீழ்ப்படிதல் ஆகியவற்றின் மூலம், நாம் தேவனுடன் நெருங்கிய உறவை வளர்த்துக் கொள்ள முடியும். இது எளிமையானதாக இல்லாவிட்டாலும் எளிமையானதாகத் தெரிகிறது. ஆனால் இதைக் கவனியுங்கள்: மற்ற மனிதர்களுடன் நாம் எவ்வாறு நெருக்கமான உறவை வளர்த்துக் கொள்வது? நாம் அவர்களுடன் உரையாடலில் நேரத்தை செலவிடுகிறோம், அவர்களுக்கு நம் இருதயங்களைத் திறந்து அதே நேரத்தில் அவர்கள் சொல்வதைக் கேட்கிறோம். நாம் தவறு செய்ததை ஒப்புக்கொண்டு மன்னிப்புக் கோருகிறோம். நாம் அவர்களை நன்றாக நடத்தவும், அவர்களின் தேவைகளை நிறைவேற்ற நம் சொந்த தேவைகளை தியாகம் செய்யவும் முயல்கிறோம். நம்முடைய பரலோகப் பிதாவுடனான நமது உறவில் இது உண்மையில் வேறுபட்டதல்ல.
English
நான் எப்படி தேவனுடனான நெருக்கமான உறவைக் கொண்டிருப்பது?
