கேள்வி
விக்கிரகாராதனையின் சில நவீன வடிவங்கள் யாவை?
பதில்
நவீன விக்கிரகாராதனையின் பல்வேறு வடிவங்கள் அனைத்தும் அவற்றின் மையமாக ஒன்றைக் கொண்டுள்ளன: சுயம். பெரும்பாலான ஜனங்கள் சிலைகளுக்கும் உருவங்களுக்கும் முன்பாக நின்று இனி கும்பிடுவதில்லை. அதற்கு பதிலாக நாம் சுயத்தின் கடவுளுடைய பலிபீடத்தில் வணங்குகிறோம். நவீன விக்கிரகாராதனையின் இந்த முத்திரை பல்வேறு வடிவங்களை எடுக்கிறது.
முதலாவதாக, பொருள்கள் மேலுள்ள நாட்டத்தை பலிபீடத்தில் நாம் வணங்குகிறோம், இது அதிகமான "பொருட்களை" கையகப்படுத்துவதன் மூலம் நமது அகங்காரத்தை உருவாக்குவதற்கான தேவையை ஊட்டுகிறது. நம்முடைய வீடுகள் எல்லா வகையான உடைமைகளாலும் நிரம்பியுள்ளன. நாம் வாங்கும் அனைத்து பொருட்களையும் வைப்பதற்காக அதிக அலமாரிகள் மற்றும் சேமிப்பு இடங்களுடன் பெரிய பெரிய வீடுகளை நாம் கட்டுகிறோம், அவற்றில் பெரும்பாலானவைக்கு நாம் இன்னும் பணம் செலுத்தவில்லை. நம்முடைய பெரும்பாலான பொருட்கள் "திட்டமிடப்பட்ட வழக்கற்றுப்போனவை" அதின்மேல் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளன, அது எந்த நேரத்திலும் அவற்றைப் பயனற்றதாக ஆக்குகிறது, எனவே நாம் அதை கிடங்கு அல்லது பிற சேமிப்பக இடத்திற்கு அனுப்புகிறோம். பின்னர் நாம் புதிய பொருள், ஆடை அல்லது பெட்டகத்தை வாங்க விரைகிறோம், மேலும் இது முழு செயல்முறையும் தொடங்குகிறது. மேலும், சிறந்த மற்றும் புதிய காரியங்களுக்கான இந்த தீராத ஆசை இச்சையைத் தவிர வேறில்லை. இச்சித்தலுக்கு பலியாகாதீர்கள் என்று பத்தாவது கட்டளை நமக்குச் சொல்லுகிறது: "பிறனுடைய வீட்டை இச்சியாதிருப்பாயாக; பிறனுடைய மனைவியையும், அவனுடைய வேலைக்காரனையும், அவனுடைய வேலைக்காரியையும், அவனுடைய எருதையும், அவனுடைய கழுதையையும், பின்னும் பிறனுக்குள்ள யாதொன்றையும் இச்சியாதிருப்பாயாக என்றார்" (யாத்திராகமம். 20:17). நம்முடைய பொருளாசைகளில் ஈடுபடுவதில் நாம் ஒருபோதும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க மாட்டோம் என்பது தேவனுக்குத் தெரியும். பொருள்கள் மேலுள்ள நாட்டம் சாத்தானின் கண்ணி, நம் கவனத்தை தேவனின் மீது அல்ல, நம்மீது மட்டுமே வைத்திருக்கும்.
இரண்டாவதாக, நம்முடைய பெருமை மற்றும் அகங்காரத்தின் பலிபீடத்தில் வணங்குகிறோம். இது பெரும்பாலும் தொழில் மற்றும் வேலைகள் மீதான மிகுதியான வடிவத்தை எடுக்கும். மில்லியன் கணக்கான ஆண்கள் — மற்றும் அதிகப்படியான நிலையில் பெண்கள் — வாரத்திற்கு 60-80 மணிநேரம் வேலை செய்கிறார்கள். வார இறுதி நாட்களிலும் விடுமுறை நாட்களிலும் கூட, நமது மடிக்கணினிகள் முனகுகின்றன, மேலும் நம் வணிகத்தை எவ்வாறு வெற்றிகரமாகச் செய்வது, அந்த உயர்வை எவ்வாறு பெறுவது, அடுத்த ஊதியத்தை எவ்வாறு பெறுவது, அடுத்த ஒப்பந்தத்தை எவ்வாறு முடிப்பது போன்ற சிந்தனைகளால் நமது மனம் சுழல்கிறது. இதற்கிடையில், குழந்தைகள் மீது நாம் காண்பிக்கும் நமது கவனத்திற்கும் அன்பிற்கும் பஞ்சம் ஏற்படுகிறது. அவர்களுக்கு சிறந்த வாழ்க்கையை வழங்குவதற்காக, அவர்களுக்காக இதைச் செய்கிறோம் என்று நினைத்து நம்மை நாமே முட்டாளாக்கிக் கொள்கிறோம். ஆனால் உண்மை என்னவென்றால், உலகத்தின் பார்வையில் மிகவும் வெற்றிகரமாகத் தோன்றுவதன் மூலம் நமது சுயமரியாதையை அதிகரிக்க, நமக்காக நாம் அதைச் செய்கிறோம். இது முட்டாள்தனம். நாம் இறந்த பிறகு நமது உழைப்பும் சாதனைகளும் நமக்குப் பயன்படாது, உலகத்தின் போற்றுதலுக்குப் பயன்படாது, ஏனெனில் இவைகளுக்கு நித்தியமான மதிப்பு இல்லை. சாலமோன் ராஜா சொன்னது போல், “ஒருவன் புத்தி, யுக்தி, நிதானத்தோடு பிரயாசப்படுகிறான்; ஆகிலும் அப்படிப் பிரயாசப்படாதிருந்த வேறொருவனுக்கு அவன் அதைச் சொந்தமாக விட்டுவிடவேண்டியதாகும்; இதுவும் மாயையும் பெரிய தீங்குமாய் இருக்கிறது. மனுஷன் சூரியனுக்குக் கீழே இருக்கிற எல்லாப் பிரயாசத்தினாலும் அவனுடைய இருதயத்தின் எண்ணங்களினாலும் அவனுக்குப் பலன் என்ன? அவன் நாட்களெல்லாம் அலுப்புள்ளது, அவைகள் வருத்தமுள்ளது; இராத்திரியிலும் அவன் மனதுக்கு இளைப்பாறுதலில்லை; இதுவும் மாயையே” (பிரசங்கி 2:21-23).
மூன்றாவதாக, இயற்கைவாதம் மற்றும் அறிவியலின் சக்தி மூலம் — நாம் மனிதகுலத்தையே சிலையாகப் பாவிக்கிறோம் — மேலும் நம்மை நீட்டிக்கிறோம். இது நாம் நமது உலகத்தின் அதிபதிகள் என்கிற மாயத்தோற்றத்தை நமக்குத் தருகிறது மற்றும் நமது சுயமரியாதையை தேவனுக்கொத்த விகிதாச்சாரத்திற்கு உருவாக்குகிறது. தேவனுடைய வார்த்தையையும் அவர் வானத்தையும் பூமியையும் எவ்வாறு படைத்தார் என்பது பற்றிய விளக்கத்தையும் நாம் நிராகரிக்கிறோம், மேலும் பரிணாமம் மற்றும் இயற்கைவாதத்தின் முட்டாள்தனத்தை நாம் ஏற்றுக்கொள்கிறோம். சுற்றுச்சூழலின் தெய்வத்தைத் தழுவி, பூமியின் ஆயுட்காலம் வரையறுக்கப்பட்டதாகவும், யுகத்தின் இறுதி வரை மட்டுமே நீடிக்கும் என்றும் தேவன் அறிவித்தபோது, பூமியை காலவரையின்றி பாதுகாக்க முடியும் என்று நினைத்து நம்மை நாமே முட்டாளாக்குகிறோம். அந்த நேரத்தில், அவர் தாம் உருவாக்கிய அனைத்தையும் அழித்து புதிய வானத்தையும் புதிய பூமியையும் உருவாக்குவார். “கர்த்தருடைய நாள் இரவிலே திருடன் வருகிறவிதமாய் வரும்; அப்பொழுது வானங்கள் மடமட என்று அகன்றுபோம், பூதங்கள் வெந்து உருகிப்போம், பூமியும் அதிலுள்ள கிரியைகளுமெரிந்து அழிந்துபோம். இப்படி இவைகளெல்லாம் அழிந்துபோகிறதாயிருக்கிறபடியால் நீங்கள் எப்படிப்பட்ட பரிசுத்த நடக்கையும் தேவபக்தியும் உள்ளவர்களாயிருக்கவேண்டும்! தேவனுடைய நாள் சீக்கிரமாய் வரும்படிக்கு மிகுந்த ஆவலோடே காத்திருங்கள்; அந்த நாளில் வானங்கள் வெந்து அழிந்து, பூதங்கள் எரிந்து உருகிப்போம். அவருடைய வாக்குத்தத்தத்தின்படியே நீதி வாசமாயிருக்கும் புதிய வானங்களும் புதிய பூமியும் உண்டாகுமென்று காத்திருக்கிறோம்” (2 பேதுரு 3:10-13). இந்த பத்தியில் மிகத் தெளிவாகக் கூறுவது போல், நமது கவனம் சுற்றுச்சூழலை வணங்குவதில் இருக்கக்கூடாது, மாறாக நமது கர்த்தரும் இரட்சகருமானவருக்காக ஆவலுடன் காத்திருக்கும் பரிசுத்தமான வாழ்க்கையை வாழ்வதில் கவனமாக இருக்க வேண்டும். அவர் மட்டுமே ஆராதனைக்குத் தகுதியானவர்.
இறுதியாக, மற்றும் ஒருவேளை மிகவும் அழிவுகரமான வகையில், நாம் சுயவிருத்தியின் பலிபீடத்தில் வணங்குகிறோம் அல்லது மற்றவர்கள் மற்றும் அவர்களின் தேவைகள் மற்றும் விருப்பங்களைத் தவிர்த்து நமது சுயத்தை மட்டுமே நிறைவேற்றுகிறோம். இது ஆல்கஹால், போதைப்பொருள் மற்றும் உணவு மூலம் சுயமான காரியத்தில் தன்னை வெளிப்படுத்துகிறது. வளர்ந்த செல்வந்த நாடுகளில் உள்ளவர்களுக்கு மதுபானம், போதைப்பொருள் (பரிந்துரைக்கப்பட்ட போதைப்பொருள் பயன்பாடு எல்லா நேரத்திலும் அதிகமாக உள்ளது, குழந்தைகளிடையே கூட உள்ளது) மற்றும் உணவுக்கு வரம்பற்ற அணுகல் உள்ளது. இது உடல் பருமன், நீரிழிவு மற்றும் பிற பிரச்சனைகளுக்கு வழிவகுக்கிறது. நமக்கு மிகவும் அவசியமாகத் தேவைப்படும் சுயக்கட்டுப்பாடு, இன்னும் அதிகமாக உண்ணவும், குடிக்கவும், மருந்து சாப்பிடவும் வேண்டும் என்கிற நமது தீராத ஆசையில் நிராகரிக்கப்படுகிறது. நம் பசியைக் கட்டுப்படுத்துவதற்கான எந்த முயற்சியையும் நாம் எதிர்க்கிறோம், மேலும் நம்மை நம் வாழ்வின் கடவுளாக ஆக்குவதில் உறுதியாக இருக்கிறோம். இந்த மனநிலையானது ஏதேன் தோட்டத்தில் தோற்றம் பெற்றது, அங்கு சாத்தான் ஏவாளை "நீங்கள் நன்மை தீமை அறிந்து தேவர்களைப்போல் இருப்பீர்கள்" (ஆதியாகமம் 3:5) என்ற வார்த்தைகளைக்கூறி தடைப்பண்ணப்பட்ட மரத்தின் கனியைச் சாப்பிட தூண்டியது. இதுவே மனிதனின் ஆசை — அதாவது தேவனாக மாறவேண்டும். இந்த சுய வழிபாடுதான் அனைத்து நவீன உருவ வழிபாட்டிற்கும் அடிப்படை.
சுய உருவ வழிபாடுகள் அனைத்தும் 1 யோவான் 2:16-ல் காணப்படும் மூன்று இச்சைகளை மையமாகக் கொண்டுள்ளன: “ஏனெனில், மாம்சத்தின் இச்சையும், கண்களின் இச்சையும், ஜீவனத்தின் பெருமையுமாகிய உலகத்திலுள்ளவைகளெல்லாம் பிதாவினாலுண்டானவைகளல்ல, அவைகள் உலகத்தினாலுண்டானவைகள்." நவீன உருவ வழிபாட்டிலிருந்து நாம் தப்பிக்க வேண்டுமானால், அது பரவலாக உள்ளது என்பதை ஒப்புக்கொண்டு, அதன் அனைத்து வடிவங்களிலும் அதை நிராகரிக்க வேண்டும். இது தேவனுடையது அல்ல, மாறாக சாத்தானுடையது. ஆதாமுக்கும் ஏவாளுக்கும் முதலில் பொய் சொன்னது முதல் சாத்தான் சொல்லி வரும் பொய்யையே சுய அன்பு நிறைவேறும். துரதிர்ஷ்டவசமாக, நாம் இன்னும் அதில் விழுந்து கொண்டிருக்கிறோம். இன்னும் துரதிர்ஷ்டவசமாக, பல திருச்சபைகள் சுயமரியாதை விக்கிரகத்தின் மீது கட்டப்பட்ட ஆரோக்கியம், செல்வம் மற்றும் செழிப்பு நற்செய்தியின் பிரசங்கத்தில் அதை பிரச்சாரம் செய்கின்றன. ஆனால் நம்மை மையமாகக் கொண்ட மகிழ்ச்சியை நாம் ஒருபோதும் காண மாட்டோம். நம் இருதயமும் மனமும் தேவனையும் மற்றவர்களையும் மையமாகக் கொண்டிருக்க வேண்டும். அதனால்தான், மிகப் பெரிய கட்டளை எது என்று கேட்டதற்கு, “உன் தேவனாகிய கர்த்தரிடத்தில் உன் முழு இருதயத்தோடும், உன் முழு ஆத்துமாவோடும் உன் முழு மனதோடும் அன்புகூருவாயாக” (மத்தேயு 22:37) என்று இயேசு பதிலளித்தார். நம்மில் உள்ள அனைத்தையும் கொண்டு நாம் கர்த்தரையும் மற்றவர்களையும் நேசிக்கும்போது, உருவ வழிபாட்டிற்கு நம் இருதயங்களில் இடம் இருக்காது.
English
விக்கிரகாராதனையின் சில நவீன வடிவங்கள் யாவை?
