கேள்வி
மரணத்திற்கு பின்பு வாழ்வு உண்டா?
பதில்
மரணப்படுக்கையில் நோய்வாய்ப்பட்டு, வலிமிகுந்த நிலைமைகள், அல்லது தீவிர சோகம் அல்லது உணர்ச்சி வலி ஆகியவற்றால் பாதிக்கப்பட்ட பலர், தங்கள் உயிரைப் பறிக்கும்படி அல்லது எடுத்துக்கொள்ளும்படி தேவனிடம் கேட்கலாமா என்று யோசித்திருக்கிறார்கள். இது ஒருவகை தற்கொலையா? சாக வேண்டிக் கொண்டால் தேவன் நம்மை பரலோகத்திற்கு அழைத்துச் செல்வாரா? அப்படி ஜெபம் செய்வது பாவமா என்ற கேள்வியும் எழுகிறது.
உணர்ச்சி அல்லது உடல் ரீதியாக துன்பத்திலிருந்து தப்பிக்க விரும்புவது, மிகவும் மனித நிலையாய் இருக்கிறது. கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்து கூட ஜெபித்தார், "என் பிதாவே, இந்தப்பாத்திரம் என்னைவிட்டு நீங்கக்கூடுமானால் நீங்கும்படிசெய்யும்; ஆகிலும் என் சித்தத்தின்படியல்ல, உம்முடைய சித்தத்தின்படியே ஆகக்கடவது என்று ஜெபம்பண்ணினார்" (மத்தேயு 26:39). இதுவே மனிதத்தன்மையுள்ள இயேசு பேசும் காரியமாக இருந்தது. சிலுவையில் என்ன இருக்கிறது என்பதை இயேசு முன்னமே அறிந்திருந்தார், ஆனால் அவர் தேவனுடைய சித்தத்திற்கு அடிபணிந்தார் என்பதைக் கவனியுங்கள். எல்லாவற்றிலும், இயேசு பிதாவின் சித்தத்திற்கு தம்மை ஒப்புக்கொடுத்தார் (யோவான் 5:30). கெத்சமனே தோட்டத்தில், துன்பப்பட வேண்டிய நேரங்கள் உள்ளன என்பதை இயேசு சரிபார்க்கிறார், மேலும் அது பிதாவின் சித்தமாக இருந்ததால் அவர் விருப்பத்துடன் துன்பப்பட்டார்.
விசுவாசிகளாகிய நாம் எப்போதும் ஜெபிக்க வேண்டும், "உம்முடைய சித்தம் நிறைவேறுவதாக." நம்முடைய மரிக்கும் நேரம் வருவதற்கு முன்பு நாம் யாரும் மரிக்க மாட்டோம். நம்முடைய எல்லா நாட்களும் தேவனால் திட்டமிடப்பட்டவை என்ற சத்தியத்தை தாவீது சரிபார்க்கிறார், தேவனுடைய சித்தத்திற்கு வெளியே எதுவும் அவற்றைக் குறைக்காது: "என் கருவை உம்முடைய கண்கள் கண்டது; என் அவயவங்களில் ஒன்றாகிலும் இல்லாதபோதே அவைகள் அனைத்தும், அவைகள் உருவேற்படும் நாட்களும், உமது புஸ்தகத்தில் எழுதியிருந்தது" (சங்கீதம் 139:16). இறப்பதற்காக ஜெபிப்பதை விட, நாம் அனுபவிக்கும் எந்த துன்பத்திலும் நிலைத்து நிற்க தேவனுடைய பலமும் கிருபையும் வேண்டி ஜெபம் செய்வது நல்லது, நாம் கடந்து செல்லும் நேரத்தையும் விவரங்களையும் தீர்மானிக்க தேவனை நம்புகிறோம்.
துன்பம் கடினமானது, சில சமயங்களில் மிகவும் கடினமான பகுதி என்னவென்றால் அது ஏன் சம்பவிக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதாகும். துன்பம் தாழ்மைபடுத்துகிறது, மேலும் தாழ்த்தப்படுவதையும் அல்லது பலவீனமாக இருப்பதை சார்ந்து இருப்பதையும் நாம் விரும்புவதில்லை. ஆனால், "எனக்கு ஏன் ஆண்டவரே?" பதில் "ஏன் நீங்கள் இருக்கக்கூடாது?" மறுபடியும் பிறந்த விசுவாசிகள் இந்த பூமியில் துன்பப்படுகையில், அந்த துன்பத்திற்கு மத்தியில் தேவனுக்கு ஒரு நோக்கம் இருக்கிறது. அவர் பரிபூரணமாகவும் பரிசுத்தமாகவும் இருப்பது போலவே அவருடைய திட்டங்களும் நோக்கங்களும் பரிபூரணமானவை, பரிசுத்தமானவை. சங்கீதக்காரன் நமக்குச் சொல்கிறார், "தேவனுடைய வழி உத்தமமானது" (சங்கீதம் 18:30). தேவனுடைய வழிகள் பரிபூரணமாக இருந்தால், அவர் எதைச் செய்தாலும், அவர் எதை அனுமதித்தாலும் அது பரிபூரணமானது என்று நாம் நம்பலாம். இது நமக்கு சாத்தியமில்லை என்று தோன்றலாம், ஆனால் ஏசாயா 55:8-9-ல் அவர் நமக்கு நினைவூட்டுவது போல், நம் மனம் தேவனுடைய மனம் அல்ல.
அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் "தன் மாம்சத்தில் கொடுக்கப்பட்ட முள்ளால்" அவதிப்பட்டார்—வேதாகமத்தில் விவரிக்கப்படாத சில துன்பங்கள் உண்டு—அந்த முள்ளை அகற்றும்படி கர்த்தரிடம் மூன்று முறை அவர் ஜெபித்தார். ஆனால் பவுலின் துன்பத்தை ஒரு நொடியில் குறைக்கக்கூடிய தேவன், அவ்வாறு செய்ய வேண்டாம் என்று முடிவு செய்தார். பவுல் தன்னை உயர்த்திக் கொள்ளாமல் இருக்க அல்லது மேன்மை பாராட்டாமல் இருக்க, தனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட ஏராளமான வெளிப்பாடுகளின் மூலம், "முள்" பெருமைப்படாமலும், "அளவுக்கு மேலாக உயர்த்தப்படாமலும்" இருக்க வேண்டும் என்று அவர் பவுலுக்கு நினைவூட்டினார். அவருக்குக் கொடுக்கப்பட்ட கிருபை "போதுமானது" என்றும், அவரைத் தாங்கி நிற்கும் பவுலின் வல்லமையால் தேவன் மகிமைப்படுத்தப்படுவார் என்றும் தேவன் அவருக்கு உறுதியளித்தார். அவருடைய வல்லமை மற்றும் வல்லமையின் அற்புதம் வெளிப்படும் போது (2 கொரிந்தியர் 12:7-10) எனவே, மரணத்தின் மூலம் எந்த வகையான துன்பத்திலிருந்தும் தப்பிக்க முயல்வதை விட, நாம் கடவுளைச் சார்ந்து அவரில் இளைப்பாற வேண்டும். எப்பொழுதும் அவருக்கு மகிமையையும், நமது ஆசீர்வாதத்தையும் பெருகச் செய்யும்.
நாம் துன்பத்தின் தீவிர அழுத்தத்தின் கீழ் இருக்கும்போது, சில சமயங்களில் நாம் இனிமேலும் செல்ல முடியாது என்று உணர்கிறோம். ஆனால் ஒரு விசுவாசிக்கு வரும் துன்பமோ சோதனையோ நமக்கு முன் யாரோ ஒருவர் கடந்து செல்லாததை தேவன் நமக்கு நினைவூட்டுகிறார். மற்ற விசுவாசிகள் நவீன மருத்துவத்தால் தணிக்க முடியாத வலியை அனுபவித்திருக்கிறார்கள். மற்ற விசுவாசிகள் தேவன்-வெறுப்பாளர்களின் கைகளில் துன்புறுத்தல் மற்றும் கொடூரமான மரணங்களை அனுபவித்திருக்கிறார்கள். மற்ற விசுவாசிகள் தனிமையில் மற்றும் கைவிடப்பட்ட; சிலர் தங்கள் சாட்சியத்திற்காக சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளனர். எனவே நாம் நிச்சயமாக தனியாக இல்லை. ஆனால் தேவன் எப்பொழுதும் உண்மையுள்ளவர், நாம் தாங்கக்கூடியவற்றிற்கு மேலாக துன்பப்படவோ அல்லது சோதிக்கப்படவோ அவர் அனுமதிக்க மாட்டார், மேலும் நாம் அதைத் தாங்கிக்கொள்ளக்கூடிய வகையில் அதிலிருந்து தப்பிப்பதற்கான வழியையும் காண்பிப்பார் (1 கொரிந்தியர் 10:13).
இறுதியாக, இறப்பதற்காக ஜெபிப்பது உண்மையில் பாவமா என்ற கேள்விக்கு பதிலளிக்க வேண்டுமானால், "விசுவாசத்தினாலே வராத யாவும் பாவமே" (ரோமர் 14:23). வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், நம் உள்ளான மனிதன் பாவம் என்று சொன்னால், நமக்கு அது பாவம். "ஒருவன் நன்மைசெய்ய அறிந்தவனாயிருந்தும், அதைச் செய்யாமற்போனால், அது அவனுக்குப் பாவமாயிருக்கும்" (யாக்கோபு 4:17) என்று வேதம் கூறுகிறது. ஒரே ஒரு பாவம்தான் நம்மை பரலோகத்திலிருந்து விலக்கி வைக்கிறது, அதுவே கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்துவை நம் இரட்சகராக நிராகரித்த பாவம். ஆனால் நாம் இறக்க அனுமதிக்க தேவனிடம் ஜெபிப்பது பாவமாக இருக்கலாம், ஏனெனில் அவ்வாறு செய்வது விசுவாசமின்மையை குறிக்கிறது. ஒரு சிறந்த ஜெபம் "தேவனே, எந்த சோதனையின் போதும் என்னை ஆதரிப்பதாக நீங்கள் வாக்குறுதி அளித்துள்ளீர்கள். என் துன்பத்தைத் தணிக்கும்படி அல்லது அதிலிருந்து தப்பிப்பதற்கான வழியை வழங்குமாறு வேண்டுகிறேன். ஆனால், எல்லாவற்றிலும் என்னுடைய சித்தம் அல்ல, உம்முடைய சித்தம் நிறைவேறுவதாக. ஆமென்.”
English
மரணத்திற்கு பின்பு வாழ்வு உண்டா?
