คำถาม
พระคัมภีร์กล่าวว่าอย่างไรเกี่ยวกับการเสแสร้ง
คำตอบ
แก่นแท้ของคำว่า “การเสแสร้ง” เกี่ยวข้องกับการกระทำที่กล่าวอ้างถึงการเชื่อในบางสิ่งบางอย่างแต่แสดงออกในลักษณะที่แตกต่างออกไป คำในพระคัมภีร์มีรากศัพท์มาจากคำในภาษากรีกคือ “นักแสดง” ตามตัวอักษรคือ “คนที่สวมหน้ากาก” กล่าวอีกนัยหนึ่งคือคนที่แสร้งเป็นในสิ่งที่เขาไม่ได้เป็น
พระคัมภีร์เรียกการเสแสร้งว่าเป็นบาป การเสแสร้งมีอยู่สองรูปแบบคือ แบบที่แสดงว่าเชื่อในบางสิ่งและจากนั้นแสดงท่าทีที่ตรงกันข้ามกับความเชื่อนั้น รวมถึงดูถูกผู้อื่นเมื่อตัวเราเองมีข้อด้อย
ผู้เผยพระวจนะอิสยาห์ประณามการเสแสร้งในสมัยของเขาว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า ‘ประชากรเหล่านี้เข้ามาใกล้เราแต่ปาก ปากของพวกเขาพูดยกย่องเรา แต่ใจของพวกเขาห่างไกลจากเรา พวกเขานมัสการเราตามกฎเกณฑ์ที่มนุษย์สอนกันมาเท่านั้น” (อิสยาห์ 29:13) หลายศตวรรษต่อมา พระเยซูอ้างอิงข้อพระคัมภีร์นี้โดยเล็งไปที่การประณามผู้นำทางศาสนาในสมัยของพระองค์ (มัทธิว 15:8-9) ยอห์นผู้ให้บัพติศมาเรียกฝูงชนที่ไม่จริงใจซึ่งมาหาท่านเพื่อรับบัพติศมาว่าเป็น “ชาติงูร้าย” และเตือนคนที่เสแสร้งว่า “จงเกิดผลให้สมกับที่กลับใจ” (ดูในลูกา 3:7 -9) พระเยซูทรงยืนหยัดอย่างหนักแน่นต่อการแสร้งทำเป็นศักดิ์สิทธิ์ พระองค์ทรงเรียกคนที่เสแสร้งว่าเป็น “สุนัขป่าในคราบแกะ” (มัทธิว 7:15) “อุโมงค์ฝังศพที่ฉาบด้วยปูนขาว” (มัทธิว 23:27) “งูร้าย” และ “ชาติงูร้าย” (มัทธิว 23: 33)
เราไม่สามารถกล่าวได้ว่าเรารักพระเจ้า หากเรายังไม่รักพี่น้องของเรา (1 ยอห์น 2:9) ความรักต้อง “ปราศจากการเสแสร้ง” (โรม 12:9) คนที่เสแสร้งภายนอกอาจดูเป็นคนชอบธรรม แต่มันก็เป็นเพียงแค่สิ่งภายนอกเท่านั้น ความชอบธรรมที่แท้จริงมาจากการเปลี่ยนแปลงภายในโดยพระวิญญาณบริสุทธิ์ ไม่ใช่การทำตามกฎเกณฑ์ภายนอก (มัทธิว 23:5, 2 โครินธ์ 3:8)
พระเยซูทรงตรัสถึงการเสแสร้งอีกรูปแบบหนึ่งในคำเทศนาบนภูเขาว่า “ทำไมท่านมองเห็นผงในตาพี่น้องของท่าน แต่กลับมองไม่เห็นไม้ทั้งท่อนที่อยู่ในตาของท่าน ท่านจะกล่าวกับพี่น้องได้อย่างไรว่า ‘ให้ฉันเขี่ยผงออกจากตาของเธอ’ ทั้งๆ ที่มีไม้ทั้งท่อนอยู่ในตาของท่านเอง” (มัทธิว 7:3-5) พระเยซูไม่ทรงสอนเกี่ยวกับการหยั่งรู้หรือการช่วยให้ผู้อื่นเอาชนะความบาป ในทางกลับกันพระองค์กำลังบอกกับเราว่าอย่าหยิ่งยโสและเชื่อมั่นในความดีของตัวเองจนเราวิพากษ์วิจารณ์ผู้อื่นจากมุมมองของความมั่นใจว่าตัวเองถูกต้อง เราควรทำการคิดทบทวนสักเล็กน้อยก่อนเป็นอันดับแรกและแก้ไขข้อด้อยของตัวเองก่อนที่เราจะไปชี้ “จุดด้อย” ของผู้อื่น (ยืนยันมาจากโรม 2:1)
ในระหว่างการทำพันธกิจบนแผ่นดินโลกของพระเยซูนั้น พระองค์ทรงเผชิญหน้ากับพวกผู้นำศาสนาหลายครั้งคือพวกฟาริสีในสมัยนั้น คนเหล่านี้เชี่ยวชาญข้อพระคัมภีร์เป็นอย่างดีและกระตือรือร้นที่จะปฏิบัติตามธรรมบัญญัติทุกข้อ (กิจการ 26:5) อย่างไรก็ตามในการยึดมั่นตามธรรมบัญญัติทุกข้อนั้น พวกเขาพยายามอย่างกระตือรือร้นที่จะหาช่องโหว่เพื่อยอมให้พวกเขาละเมิดเจตนารมณ์ของธรรมบัญญัตินั้น นอกจากนี้พวกเขายังขาดความเห็นอกเห็นใจต่อเพื่อนมนุษย์ และมักจะแสดงออกถึงสิ่งที่เรียกว่าจิตวิญญาณมากเกินไปเพื่อที่จะได้รับคำยกย่อง (มัทธิว 23:5-7, ลูกา 18:11) พระเยซูประณามพฤติกรรมของพวกเขาอย่างตรงๆ โดยชี้ให้เห็นว่า “ความยุติธรรม ความเมตตา และความสัตย์ซื่อ” สำคัญกว่าการแสวงหาความสมบูรณ์แบบตามมาตรฐานที่ผิดพลาด (มัทธิว 23:23) พระเยซูทรงประกาศอย่างแน่วแน่ว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ธรรมบัญญัติ แต่เป็นวิธีที่พวกฟาริสีนำมาปฏิบัติต่างหาก (มัทธิว 23:2-3) ปัจจุบันคำว่าฟาริสีกลายมาเป็นความหมายแบบเดียวกันกับคำว่าคนที่เสแสร้ง
จำเป็นต้องหมายเหตุว่าการเสแสร้งไม่เหมือนกับการยึดมั่นในจุดยืนต่อบาป ยกตัวอย่างเช่นมันไม่ได้เป็นการเสแสร้งที่จะสอนว่าการมึนเมาเป็นบาปแม้ว่าเราจะเคยเมาก็ตาม คริสเตียนจะยังคงไม่สมบูรณ์แบบ เราจะยังคงทำบาป มันไม่ได้เป็นการเสแสร้งที่จะไม่ดำเนินชีวิตตามมาตรฐานของพระคัมภีร์ แต่เป็นการเสแสร้งเมื่อบอกว่าเราเชื่อพระเจ้าและต้องการที่จะเชื่อฟังพระองค์แต่ก็ไม่พยายามที่จะทำเช่นนั้น มันจะกลายเป็นการเสแสร้งเมื่อสอนเรื่องการไม่มึนเมาและในขณะเดียว กันก็เมาทุกๆ สุดสัปดาห์ นอกจากนี้ยังเป็นการเสแสร้งหากทำราวกับว่าความมึนเมานั้นไม่ใช่บาปที่เรากำลังต่อสู้อยู่ เราจึงต้องการพระคุณของพระเจ้าน้อยกว่าผู้ที่เป็นเช่นนั้น
ในฐานะบุตรของพระเจ้า เราได้รับเรียกให้ต่อสู้เพื่อความบริสุทธิ์ (1 เปโตร 1:16) เราจะต้อง “เกลียดชังสิ่งที่ชั่ว” และ “ยึดมั่นในสิ่งที่ดี” (โรม 12:9) เราไม่ควรแสดงออกถึงการยอมรับความบาปเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการดำเนินชีวิตของตัวเอง ทุกสิ่งที่เราทำควรสอดคล้องกับสิ่งที่เราเชื่อและสิ่งที่เราเป็นในพระคริสต์ การแสดงละครมีไว้สำหรับเวทีเท่านั้นไม่ใช่สำหรับชีวิตจริง
English
พระคัมภีร์กล่าวว่าอย่างไรเกี่ยวกับการเสแสร้ง
