คำถาม
ข้อโต้แย้งทางศีลธรรมสำหรับการมีตัวตนของพระเจ้าคืออะไร?
คำตอบ
การโต้แย้งทางศีลธรรมเริ่มต้นจากข้อเท็จจริงที่ว่าทุกคนยอมรับหลักศีลธรรมบางอย่าง (ที่บางสิ่งถูกและบางสิ่งผิด) ทุกครั้งที่เราโต้แย้งเกี่ยวกับสิ่งที่ถูกและผิดเราจะถูกดึงดูดไปสู่กฎหมายที่สูงขึ้นซึ่งเราถือว่าทุกคนตระหนักถึง ยึดถือและไม่มีอิสระที่จะเปลี่ยนแปลงโดยพลการ ความถูกและผิดหมายถึงมาตรฐานหรือกฎหมายที่สูงขึ้นและกฎหมายกำหนดให้มีผู้บัญญัติกฎหมาย เนื่องจากกฎหมายว่าด้วยเรื่องศีลธรรมอยู่เหนือความเป็นมนุษย์ กฎหมายสากลนี้จึงต้องมีผู้บัญญัติกฎหมายสากล เรื่องของพระเจ้านี้ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่
ในการสนับสนุนข้อโต้แย้งทางศีลธรรมเราเห็นว่าแม้แต่ชนเผ่าที่อยู่ห่างไกลที่สุดผู้ซึ่งถูกตัดขาดจากส่วนที่เหลือของอารยธรรมก็ยังปฏิบัติตามหลักศีลธรรมที่คล้ายคลึงกับคนอื่นๆ แม้ว่าจะมีความแตกต่างกันอย่างแน่นอนในเรื่องทางแพ่ง คุณธรรมเช่นความกล้าหาญ ความภักดีและข้อบกพร่อง เช่นความโลภและความขี้ขลาดนั้นเป็นมโนธรรมสากล หากมนุษย์มีส่วนรับผิดชอบต่อหลักนั้นมันจะแตกต่างกันมากเท่ากับสิ่งอื่นๆ ที่มนุษย์คิดค้นขึ้น มากไปกว่านี้ไม่ได้เป็นเพียงการบันทึกว่ามนุษย์ทำอะไร แต่ผู้คนแทบจะไม่เคยดำเนินชีวิตตามหลักศีลธรรมของตนเองเลย ฉะนั้นเราจะได้แนวคิดเหล่านี้ว่าควรทำอะไรมาจากไหน พระธรรมโรม 2: 14-15 กล่าวว่ากฎหมายว่าด้วยเรื่องศีลธรรม (หรือมโนธรรม) มาจากผู้บัญญัติกฎหมายสูงสุดเหนือมนุษย์ หากสิ่งนี้เป็นความจริงฉะนั้นเราก็คาดหวังว่าจะได้พบกับอะไรที่เราสังเกตเห็นได้แน่นอน ผู้บัญญัติกฎหมายนี้คือพระเจ้า
หากมองในแง่ลบการเชื่อว่าไม่มีพระเจ้าก็ไม่ได้มีพื้นฐานสำหรับศีลธรรม ไม่มีความหวังและไม่ได้มีชีวิตที่มีความหมาย ในขณะที่สิ่งนี้จะไม่ได้พิสูจน์ว่าการเชื่อว่าไม่มีพระเจ้านั้นผิด แต่หากตรรกะที่ดีกว่าของระบบความเชื่อนั้นล้มเหลวในการอธิบายถึงสิ่งที่เรารู้โดยสัญชาตญาณว่าเป็นความจริงก็ควรถูกละทิ้งไป หากปราศจากพระเจ้าจะไม่มีพื้นฐานวัตถุประสงค์สำหรับศีลธรรม ไม่มีชีวิตและไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ตามนั้น แต่สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดก็มีอยู่จริงและพระเจ้าก็เช่นกัน ดังนั้นการโต้แย้งทางศีลธรรมก็มีไว้สำหรับการมีตัวตนอยู่ของพระเจ้า
English
ข้อโต้แย้งทางศีลธรรมสำหรับการมีตัวตนของพระเจ้าคืออะไร?
