คำถาม
พระคัมภีร์กล่าวอะไรเกี่ยวกับการเลี้ยงดูลูก
คำตอบ
พระเจ้าได้สร้างครอบครัว การออกแบบของพระเจ้าสำหรับผู้ชายและผู้หญิงนั้นคือการแต่งงานตลอดชีวิตและเลี้ยงดูลูกเพื่อให้รู้จักและถวายเกียรติแด่พระองค์ (มาระโก 10:9, มาลาคี 2:15) การรับลูกบุญธรรมก็เป็นความคิดของพระเจ้าเช่นกันและพระองค์ได้เป็นแบบอย่างในสิ่งนี้โดยการรับเราเป็นลูกบุญธรรมของพระองค์ (โรม 8:15,23, เอเฟซัล 1:5) ไม่ว่าพวกเขาจะเข้ามาในครอบครัวด้วยวิธีใด ลูกๆ นั้นก็เป็นของขวัญจากพระเจ้าและพระองค์ทรงห่วงใยว่าพวกเขาได้รับการเลี้ยงดูอย่างไร (สดุดี 127:3, 34:11, สุภาษิต 23:13-14) เมื่อพระเจ้าให้ของขวัญกับเรา พระองค์ก็จะให้คำแนะนำที่ชัดเจนเกี่ยวกับวิธีการใช้งานด้วย
เมื่อพระเจ้าทรงนำชาวอิสราเอลออกจากการเป็นทาส พระองค์ทรงบัญชาพวกเขาให้สั่งสอนลูกหลานถึงทุกสิ่งที่พระองค์ทรงทำเพื่อพวกเขา (เฉลยธรรมบัญญัติ 6:6-7, 11:19) พระองค์ทรงปรารถนาให้คนรุ่นหลังรักษาพระบัญญัติทั้งหมดของพระองค์ต่อไป เมื่อคนรุ่นหนึ่งล้มเหลวในการซึมซับพระบัญญัติของพระเจ้าในรุ่นถัดไป สังคมก็เสื่อมลงอย่างรวดเร็ว พ่อแม่ไม่เพียงรับผิดชอบต่อลูกของตัวเองท่านั้น แต่ยังได้รับมอบหมายจากพระเจ้าให้ถ่ายทอดคุณค่าและความไว้วางใจของพระองค์เข้ามาในชีวิตพวกเขา
มีหลายตอนในพระคัมภีร์ที่ได้ให้คำแนะนำซึ่งเฉพาะเจาะจงแก่พ่อแม่เกี่ยวกับวิธีการเลี้ยงดูลูกของเขา พระธรรมเอเฟซัส 6:4 กล่าวว่า "ส่วนท่านทั้งหลายที่เป็นบิดา อย่ายั่วบุตรขอท่านให้เกิดโทสะ แต่จงเลี้ยงดูพวกเขาด้วยคำสั่งสอนและการเตือนสติตามหลักขององค์พระผู้เป็นเจ้า" มีหลายวิธีที่พ่อแม่อาจยั่วยุให้ลูกโกรธ พ่อแม่บางคนตั้งมาตรฐานที่เป็นไปไม่ได้ ทำให้ลูกรู้สึกหมดหวังที่จะทำให้สำเร็จตามนั้น พ่อแม่บางคนชอบล้อเลียน เยาะเย้ย หรือดูหมิ่นลูกๆ ของตัวเองเพื่อเป็นการลงโทษ ซึ่งไม่ได้เป็นการทำอะไรเลยนอกจากยั่วยุให้ลูกๆ โกรธ ความไม่ลงรอยกันสามารถกระตุ้นทำให้เกิดความโกรธได้ เนื่องจากเด็กไม่เคยแน่ใจเกี่ยวกับผลที่ตามมาจากการกระทำของเขา การเสแสร้งสามารถทำให้ลูกโกรธเมื่อพ่อแม่เรียกร้องพฤติกรรมจากลูกที่พ่อแม่ไม่ได้เลือกสำหรับตัวพวกเขาเอง
การที่จะ "เลี้ยงดูพวกเขาด้วยคำสั่งสอนและการเตือนสติตามหลักขององค์พระผู้เป็นเจ้า" หมายถึงพ่อแม่ควรอบรมสั่งสอนลูกของตัวเองเหมือนอย่างที่พระเจ้าอบรมสั่งสอนเรา ในฐานะพ่อ "พระเจ้าช้าในการโกรธ" (กันดารวิถี 14:18, สดุดี 145:8) อดทน (สดุดี 86:15) และให้อภัย (ดาเนียล 9:9) คำสั่งสอนของพระองค์ได้ออกแบบมาเพื่อนำเราให้ไปสู่การสำนึกผิด (ฮีบรู12:6-11) คำแนะนำของพระองค์ได้มีการค้นพบในถ้อยคำของพระองค์ (ยอห์น 17:17, สดุดี 119:97) และพระองค์ปรารถนาที่จะให้พ่อแม่เติมเต็มบ้านของพวกเขาด้วยความจริงจากพระองค์ (เฉลยธรรมบัญญัติ 6:6-7)
พระองค์ก็ทรงตักเตือนลูกของพระองค์เช่นกัน (สุภาษิต 3:11, ฮีบรู 12:5) และคาดหวังให้พ่อแม่ทางโลกทำเช่นเดียวกัน (สุภาษิต 23:13) พระธรรมสดุดี 94:12 บอกว่า "ข้าแต่พระยาเวย์ ผู้ที่พระองค์ทรงตีสอนก็เป็นสุข คือผู้ที่พระองค์ทรงตีสอนจากธรรมบัญญัติของพระองค์" คำว่าการตีสอนมีรากศัพท์มาจากคำว่าสาวก การตีสอนใครสักคนหมายถึงการสร้างสาวกในคนคนนั้น การตีสอนของพระเจ้าออกแบบมาเพื่อ “ให้เป็นตามพระฉายาแห่งพระบุตรของพระองค์” (โรม 8:29) พ่อแม่สามารถสร้างสาวกจากลูกของเขา โดยปลูกฝังค่านิยมและบทเรียนชีวิตที่พวกเขาได้เรียนรู้ ในขณะที่พ่อแม่ฝึกฝนการดำเนินชีวิตตามพระเจ้าและให้พระวิญญาณบริสุทธิ์ควบคุมการตัดสินใจ (กาลาเทีย 5:16, 25) พวกเขาสามารถหนุนใจลูกๆ ให้ทำตามแบบอย่างของพวกเขา ความเหมาะสมในการตีสอนที่สอดคล้องกันจะนำมาซึ่งการ “เกิดผลเป็นความชอบธรรม” (ฮีบรู 12:11) ความล้มเหลวในการมีวินัยส่งผลให้เกิดการไม่ให้เกียรติแก่ทั้งพ่อแม่และลูก (สุภาษิต 10:1) พระธรรมสุภาษิต 15:32 บอกว่าคนที่เพิกเฉยต่อการสั่งสอนก็ "ดูหมิ่นตัวเอง" พระเจ้านำการพิพากษามายังเอลีผู้เป็นมหาปุโรหิตเพราะเขายอมให้ลูกชายไม่ถวายเกียรติแด่พระเจ้าและ "ไม่ได้ห้ามปรามเขา" (1 ซามูเอล 3:13)
ลูกเป็น "มรดกจากพระเจ้า" (สดุดี 127:3) พระองค์ทรงวางพวกเขาไว้ในครอบครัวและให้คำแนะนำแก่พ่อแม่ว่าพวกเขาควรจะเลี้ยงดูลูกอย่างไร เป้าหมายของการเป็นพ่อแม่ที่ดีคือการสร้างลูกที่มีสติปัญญา ซึ่งรู้จักและถวายเกียรติพระเจ้าด้วยการดำเนินชีวิตของพวกเขา พระธรรมสุภาษิต 23:24 แสดงให้เห็นผลลัพธ์ตอนท้ายของการเลี้ยงลูกตามแผนการของพระเจ้าคือ "บิดาของคนชอบธรรมจะเปรมปรีดิ์อย่างยิ่ง คนที่ให้กำเนิดบุตรที่มีปัญญาจะยินดีในเขา"
English
พระคัมภีร์กล่าวอะไรเกี่ยวกับการเลี้ยงดูลูก
