سوال
آتئیسم (خداناباوری) چیست؟
جواب
آتئیسم (خداناباوری) عقیده ای است که در آن خدا وجود ندارد. آتئیسم (خداناباوری) مطلب جدیدی نیست. مزامیر فصل 14 آیه 1، که داوود آنرا در هزار سال قبل از میلاد نوشت به آتئیسم (خداناباوری) اشاره می کند: «احمق در دل خود می گوید که خدایی نیست». آمار اخیر نشان می دهد که تعداد رو به افزایشی از مردم، حدود 10 درصد از جمعیت جهان، ادعا می کنند که آتئیست (خداناباور) هستند. چرا جمعیت خداناباورها رو به افزایش است؟ آیا خداناباوری آنگونه خداناباورها ادعا می کنند، عقیده ای منطقی است؟
چرا آتئیسم (خداناباوری) وجود دارد؟ چرا خدا بسادگی خودش را به مردم ظاهر نمی کند تا وجودش ثابت شود؟ قطعا اگر خدا فقط ظاهر شود، دیگر نباید فکری کرد، بلکه همه به او ایمان خواهند داشت. مشکل اینجاست که خواست خدا این نیست که مردم را قانع کند که وجود دارد. خواست خدا در این است که مردم به او با ایمان اعتقاد داشته باشند (دوم پطرس فصل 3 آیه 9) و هدیه نجات او را با ایمان دریافت کنند (یوحنا فصل 3 آیه 16). خدا بروشنی وجود خود را بارها در عهد قدیم نشان داده است (پیدایش فصل های 6-9؛ خروج فصل 14 آیه های 21-22؛ اول پادشاهان فصل 18 آیه های 19-31). آیا مردم باور کردند که خدا وجود دارد؟ بله. آیا آنها از اعمال شریرانه خود بازگشته و از خدا اطاعت کردند؟ نه. اگر کسی حاضر نیست وجود خدا را با ایمان قبول کند، قطعا حاضر نیست عیسی مسیح را با ایمان به عنوان نجات دهنده خود قبول کند (افسسیان فصل 2 آیه های 8-9). خواست خدا این است که مردم مسیحی شوند نه اینکه فقط به وجود خدا ایمان داشته باشند.
کتاب مقدس به ما می گوید که وجود خدا را باید با ایمان قبول کرد. عبرانیان فصل 11 آیه 6 می گوید، «اما خشنود ساختن خدا بدون ايمان و توكل به او محال است. هر كه می‌خواهد بسوی خدا بيايد، بايد ايمان داشته باشد كه خدا هست و به آنانی كه با دلی پاک در جستجوی او هستند، پاداش می‌دهد». کتاب مقدس به ما یادآوری می کند که وقتی به خدا ایمان می آوریم برکت این ایمان را دریافت خواهیم کرد: «عیسی گفت ای توما بعد از اينكه مرا ديدی، ايمان آوردی. ولی خوشابحال كسانی كه نديده به من ايمان می‌آورند» (یوحنا فصل 20 آیه 29).
وجود خدا باید از طریق ایمان پذیرفته شود، ولی این معنی را نمی دهد که ایمان به خدا غیرمنطقی است. بحث ها و موضوعات بسیار خوبی برای اثبات خدا وجود دارند. کتاب مقدس به ما می گوید که وجود خدا بروشنی در جهان (مزامیر فصل 19 آیه های 1-4)، در طبیعت (رومیان فصل 1 آیه های 18-22)، و در قلب های ما (جامعه فصل 3 آیه 11) دیده می شود. با توجه به مطالبی که گفته شد، وجود خدا را نمی توان اثبات کرد و فقط باید با ایمان پذیرفته شود.
در عین حال، اعتقاد به خداناباوری نیز به همین اندازه به ایمان نیاز دارد. گفتن اینکه «خدا وجود ندارد» مثل این است که ادعا کنیم ما همه چیز را درباره همه چیزهایی که وجود دارند می دانیم و در همه جای دنیا و کهکشان بوده ایم و شاهد همه چیز بوده ایم. البته هیچکدام از خداناباورها این ادعا را نمی کنند. اما بهر حال معنی حرف آنها وقتیکه می گویند خدا وجود ندارد همین است. خداناباورها نمی توانند ثابت کنند که مثلا خدا در مرکز خورشید، و یا زیر ابرهای مریخ، یا در جای بسیار دوری وجود نداشته باشد. از آنجایی که این مکانها خارج از دسترس ما هستند، پس نمی توان ثابت کرد خدا وجود ندارد. در هر دو دیگاه، خداباوری یا خداناباوری، داشتن ایمان لازم است.
آتئیسم (خداناباوری) را نمی توان ثابت کرد، و وجود خدا باید با ایمان قبول شود. واضح است که مسیحیان قویا ایمان دارند که خدا وجود دارد و اعتراف می کنند که قبول وجود خدا امری است که با ایمان امکانپذیر است. اما در عین حال ما این عقیده را که ایمان به خدا امری غیر منطقی است رد می کنیم. ما باور داریم که وجود خدا می تواند به وضوح دیده شود، می تواند بسیار نزدیک احساس شود، و ثابت شده که از نظر علمی و فلسفی هم وجود خدا ضروری است. «آسمان از شكوه و عظمت خدا حكايت می‌كند و صنعت دستهای او را نشان می‌دهد. روز و شب حكمت خدا را اعلام می‌نمايند؛ و بی‌آنكه سخنی بگويند، ساكت و خاموش پيام خود را به سراسر جهان می‌رسانند»(مزامیر فصل 19 آیه های 1-4).
English
آتئیسم (خداناباوری) چیست؟
