سوال
آیا همه بشارت دهندگان انجیل رفاه، شیاد و معلمان دروغین هستند؟
جواب
قبل از اینکه به طور جدی به این پرسش بپردازیم، ابتدا باید اصطلاح بشارت دهندگان رفاه را تعریف کنیم. مینیستری های گوناگون روش های مختلفی برای بشارت پیام انجیل در پیش می گیرند. به عنوان مثال، سازمان های کمک رسانی به نیازهای مادی نیازمندان رسیدگی می کنند و این کمک ها را از طرف عیسی مسیح معرفی می کنند. برخی از مردم این نوع فعالیت را بشارت انجیل رفاه در نظر می گیرند، برای اینکه بسیاری از مردمان فقیر، مسیحیت را برابر با رفاه غربی می دانند. آنها ممکن است به پیام انجیل پاسخ مثبت دهند اما انگیزه اصلی آنها رسیدن به رفاه و خوشبختی است. با این وجود، برآورده کردن نیازهای مادی برای بسیاری از سازمان های کمک رسانی تنها بخشی از خدمات آنها به مردم است؛ در اصل، وسیله ای است که مسیحیان از طریق آن فرصت گفتگو در مورد نیازهای روحانی افراد آسیب دیده را به دست می آورند. اما در بشارت های انجیل رفاه، عیسی مسیح مانند بلیطی به سوی سلامتی و ثروت دنیوی است. انجیل واقعی کاملا بر روی ابدیت تمرکز دارد اما به وسیله ای تقلیل یافته که انسان می تواند توسط آن بهترین ها را در زندگی حال حاضر خود تجربه کند. در این مقاله به این پیام می پردازیم.
خداوند، در عهد قدیم، سخنان فراوانی درباره برکت دادن خدمتگزاران خود با ثروت، سلامتی و مقام دنیوی می گوید (به عنوان مثال، پیدایش فصل 12 آیه 2؛ لاویان فصل 26 آیه های 3-12؛ تثنیه فصل 7 آیه های 11-15، فصل 30 آیه های 8-9؛ اول پادشاهان فصل 3 آیه های 11-14). برکات مادی بخشی از عهد موسایی و فلسطینی خداوند با اسرائیل بود. با این وجود، عهد جدید بر روی پاداش های ابدی تاکید می کند نه دنیوی.
البته همه بشارت دهندگانی که درباره لذت برکات صحبت می کنند «بشارت دهندگان انجیل رفاه» نیستند، و خداوند به کسانی که وفادارانه به او خدمت می کنند و از قوانینش پیروی می کنند قول برکت داده است (مزامیر فصل 107 آیه 9، ملاکی فصل 3 آیه های 10-11، مرقس فصل 10 آیه 29-30). اما بشارت دهنده ای که خدا را به عنوان وسیله ای برای به دست آوردن ثروت زمینی معرفی می کند، بشارت دهنده انجیل رفاه و معلم دروغین است. این نوع طرز فکر، خداوند متعال را مانند نوعی بابانوئل شاد معرفی می کند که هدف اصلی او خوشبخت کردن انسان و برآورده کردن رویاهای اوست. در بشارت انجیل رفاه، انسان ستاره و قهرمان است نه خدا.
بشارت دهندگان رفاه از اصطلاحاتی مانند ایمان، اعتراف مثبت و تجسم برای سرازیر شدن نعمت های خداوند صحبت می کنند. چنین بشارت دهندگانی معمولا شنوندگان خود را تشویق می کنند تا «بذرهای خود را در این مینیستری بکارند.» و قول می دهند که نتیجه این سرمایه گذاری را به فراوانی برداشت خواهند کرد. انجیل چیزی بیشتر از برنامه ثروتمند شدن سریع نیست، البته باید گفته که مینیسترها از شنوندگان ثروتمندتر می شوند. آنها اغلب در آخر جلسات خود از شنوندگان دعوت می کنند تا به عیسی مسیح ایمان بیاورند، این جلسات در اصل حول محور برکت گرفتن و مثبت اندیشی می چرخد. افراد زیادی این دعوت را قبول می کنند اما یک فرد قبل از پاسخ به این دعوت باید از خود بپرسد: آیا پاسخ دهندگان خود را به عیسی مسیح کتاب مقدس تسلیم می کنند یا به قول رفاه و بهبود شرایط فردی؟
مرز بین حقیقت و خطا می تواند بسیار باریک باشد، به همین دلیل برخی از بشارت دهندگان خیرخواه لغزیده و اشتباه می کنند. ما نباید کل پیام یک بشارت دهنده را بر اساس یک یا دو موعظه او قضاوت کنیم. اما بشارت آشکار انجیل رفاه در سخنرانی ها به طمع و مادی گرایی جلوه روحانی می دهد. افسسیان فصل 5 آیه 5 قاطعانه به طمع کاران می گوید: «اين حقيقت چون روز روشن است كه ملكوت خدا و مسيح، جای اشخاص بی‌عفت، ناپاک و طمعكار نيست؛ بلی، كسی كه به مال و ناموس ديگران طمع دارد، بت‌پرست است، زيرا مال اين دنيا را بيشتر از خدا دوست دارد و می‌پرستد.» البته باید از خدا بخواهیم و از او انتظار داشته باشیم تا نیازهای ما را برطرف سازد (فیلیپیان فصل 4 آیه 19) اما عیسی مسیح به ما هشدار داده که به دنبال ثروت اندوزی در دنیا نباشیم. بلکه ثروت خود را در آسمان ذخیره کنیم (لوقا فصل 12 آیه 33).
توجه بیش از اندازه بشارت دهندگان انجیل رفاه بر روی ثروت زمینی درست در نقطه مقابل متونی در کتاب مقدس قرار می گیرد که به ما نسبت به ثروت اندوزی هشدار می دهند (امثال فصل 28 آیه 22، دوم تیموتائوس فصل 3 آیه 2، عبرانیان فصل 13 آیه 5). اول تیموتائوس فصل 6 آیه های 8-10 مستقیما درباره اینگونه تعالیم صحبت می کند: «پس اگر خوراک و پوشاک كافی داريم، بايد راضی باشيم، حتی اگر ثروتی هم نداشته باشيم؛ زيرا آنانی كه به دنبال ثروت‌اندوزی می‌دوند، دير يا زود دست به كارهای نادرست می‌زنند؛ اين كارها به خود ايشان صدمه زده، فكرشان را فاسد می‌كند و سرانجام ايشان را راهی جهنم خواهد ساخت. عشق به ثروت، نخستين قدم به سوی ساير گناهان است. بعضی حتی برای پول، از خدا روگردان شده و خود را گرفتار انواع دردها كرده‌اند.» زمانی که ثروت دنیوی در کانون توجه ما قرار می گیرد، دیگر از تعالیم کتاب مقدس پیروی نخواهیم کرد.
اگر حرف اصلی یک بشارت دهنده تلاش برای رسیدن به رفاه باشد، ممکن است او همان کسی باشد که کتاب مقدس درباره او به ما هشدار داده است. بسیاری از بشارت دهندگان انجیل رفاه در موارد زیر با هم مشترک هستند:
• هسته اصلی پیام آنها همیشه این است که خدا می خواهد به همه برکت دهد.
• بسیار کم به سخنان مسیح درباره فداکاری، برداشتن صلیب، پیروی از مسیح و از بین بردن خواسته های نفسانی صحبت می کنند (لوقا فصل 9 آیه 23؛ متی فصل 10 آیه 38، فصل 16 آیه 24).
• تقریبا تمامی تعالیم آنها بر روی لذت خواسته های نفسانی است و حرفی از تغییر روحانی نمی زنند (رومیان فصل 8 آیه 29).
• تفکر مثبت درباره خودمان و شرایط خودمان را برابر با ایمان و هچنین وسیله ای برای دریافت برکات مالی می دانند.
• حقیقت وجود رنج و لزوم آن در زندگی ایماندار آموزش داده نمی شود (دوم تیموتائوس فصل 2 آیه 12، فصل 3 آیه 12؛ رومیان فصل 8 آیه 17؛ فیلیپیان فصل 1 آیه 29).
• در وعده های مثبتی که می دهند تفاوت بسیار کمی بین فرزندان خدا و نجات نیافتگان وجود دارد (ملاکی فصل 3 آیه های 16-18، رومیان فصل 9 آیه های 15-16).
• سخنران به ندرت درباره تعالیمی از کتاب مقدس صحبت می کند که از مثبت نگری و برکت پشتیبانی نمی کنند (اول قرنتیان فصل 3 آیه های 1-3).
• از متون مخالف پیام مثبت خودشان دوری می کنند (دوم تیموتائوس فصل 4 آیه 3).
• معمولا بسیار ثروتمندتر از مخاطبان خود هستند (مزامیر فصل 49 آیه های 16-17).
• تنها از ویژگی های سخاوت و عشق خداوند صحبت می کنند. بسیار کم به پاکی، عدالت و درستکاری خدا می پردازند.
• هرگز درباره خشم خدا نسبت به گناه و داوری نهایی او صحبت نمی کنند (رومیان فصل 2 آیه 5؛ اول پطرس فصل 4 آیه 5).
• منفی نگری، فقر و ایمان نداشتن فرد به خودش تنها گناهانی هستند که درباره آنها بحث می شود (اول قرنتیان فصل 6 آیه های 9-10، فیلیپیان فصل 3 آیه 3).
• بر روی بخشایش تاکید می شود اما به توبه که برای عیسی مسیح و شاگردان اهمیت بسیار بالایی داشت خیلی کم اشاره می شود (متی فصل 4 آیه 17، مرقس فصل 6 آیه 12، اعمال رسولان فصل 2 آیه 38).
• دعای معمولا وسیله ای در نظر گرفته می شود که انسان توسط آن چاره ای برای خدا جز برکت دادن نمی گذارد.
تغییر ظریفی در پیام انجیل اتفاق افتاده است که اگر شاگردان مسیح امروز بودند این پیام را نمی شناختند. دانش کتاب مقدسی مردم روز به روز کمتر می شود، بنابراین به راحتی توسط بشارت دهندگانی که کتاب مقدس را می شناسند و عمدا آن را تحریف می کنند تا جذاب به نظر برسد، گمراه می شوند. این سخنرانان جمعیت بسیار انبوهی را به سمت خود جذب می کنند، درست مانند عیسی مسیح که هزاران نفر را سیر کرد (متی فصل 14 آیه 21)، بیماران را شفا داد (مرقس فصل 1 آیه 34) و معجزات فراوانی کرد (یوحنا فصل 6 آیه 2). اما وقتی عیسی مسیح تعلیم حقایق مشکل انجیل را آغاز کرد، بسیاری از پیروانش او را ترک کردند (یوحنا فصل 6 آیه 66). کاهش محبوبیت باعث نشد تا عیسی مسیح پیام خود را ملایم تر کند. او همچنان حقیقت را بدون در نظر گرفتن اینکه مردم دوست دارند یا نه، آموزش داد (یوحنا فصل 8 آیه 29). پولس هم اینگونه خودش را در برابر کلیسای افسس تبرئه کرد: «بگذاريد بگويم كه خون كسی به گردن من نيست و اگر كسی از فيض خدا محروم مانده، من مقصر نيستم. چون در حق كسی كوتاهی نكردم، بلكه پيغام خدا را به همه رساندم» (اعمال رسولان فصل 20 آیه های 26-27). اگر بشارت دهندگان انجیل رفاه هم از الگوی عیسی مسیح و پولس تبعیت می کردند، این تضمین وجود داشت که تلاش های آنها در روز داوری از بین نرود (اول قرنتیان فصل 3 آیه های 12-15).
English
آیا همه بشارت دهندگان انجیل رفاه، شیاد و معلمان دروغین هستند؟
