سوال
به چه کسی باید دعا کنیم، به پدر، به پسر، یا به روح القدس؟
جواب
تمام دعا باید به خدای تثلیث معطوف باشد – پدر، پسر، و روح القدس. کتاب مقدس می گوید که می توانیم به یکی یا به هر سه دعا کنیم، زیرا هر سه، یکی هستند. به پدر، همراه با نویسنده مزامیر دعا می کنیم، «ای پادشاه و ای خدای من، به فريادم برس، زيرا من فقط نزد تو دعا می‌كنم» (مزامیر فصل 5 آیه 2). به عیسای خداوند دعا می کنیم، همانطور که به پدر دعا می کنیم، زیرا آنها یک هستند. دعا به یک عضو از تثلیث، دعا به هر سه است. استیفان، هنگامی که داشت شهید می شد، دعا کرد «ای عیسای خداوند، روح مرا بپذیر!» (اعمال رسولان فصل 7 آیه 59). همچنین ما باید در نام مسیح دعا کنیم. پولس، ایمانداران افسس را تشویق کرد که «همواره خداي پدر را به نام خداوند ما عيسي مسيح براي همه‌چيز شکر گوييد» (افسسیان فصل 5 آیه 20). عیسی به شاگردانش تضمین داد که هر آنچه در نام او درخواست کنند – یعنی در اراده او – به آنها اعطا خواهد شد (یوحنا فصل 15 آیه 16، فصل 16 آیه 23).
به ما گفته شده که در روح القدس و در قدرت او دعا کنیم. روح ما را در دعا کردن کمک می کند، حتی زمانی که نمی دانیم چگونه دعا کنیم و چه درخواست کنیم (رومیان فصل 8 آیه 26؛ یهودا 20). شاید بهترین راه برای درک نقش تثلیث در دعا این است که به پدر، از طریق (در نام) پسر، بواسطه قدرت روح القدس دعا کنیم. هر سه در دعای فرد ایماندار فعالانه شرکت دارند.
به همان اندازه مهم است که خطاب به چه کسی نباید دعا کنیم. برخی مذاهب غیر مسیحی، پیروان خود را تشویق می کنند که به تمام خدایان، خویشاوندان مرده، قدیسین، و ارواح دعا کنند. کاتولیکهای روم آموخته اند که به مریم و قدیسین مختلف دعا کنند. چنین دعاهایی غیر کتاب مقدسی است و در حقیقت توهینی به پدر آسمانی ما هستند. برای اینکه چرای آنرا بفهمیم، تنها لازم است به طبیعت دعا نگاه کنیم. دعا مولفه های مختلفی دارد و اگر تنها به دو تا از آنها نگاه کنیم، یعنی ستایش و شکرگزاری، می بینیم که دعا در ذات خود، پرستش است. وقتی ما خدا را ستایش می کنیم، در واقع داریم او را به خاطر صفاتش و کارش در زندگی مان پرستش می کنیم. وقتی دعاهای شکرگزاری را به خدا تقدیم می کنیم، در واقع داریم نیکویی، رحمت و محبت او به ما را می پرستیم. پرستش، خدا را جلال می دهد، تنها اوست که سزاوار جلال است. مشکلی که با دعا خطاب به کسی جز خدا وجود دارد این است که خدا جلالش را با کسی سهیم نخواهد ساخت. در حقیقت، دعا کردن به کسی یا چیزی به غیر از خدا بت پرستی است. «من یهوه هستم! نام من این است! من جلال خود را به کسی دیگر نخواهم داد، و نه ستایش خویش را به بتهای تراشیده» (اشعیا فصل 42 آیه 8).
مولفه های دیگر دعا نظیر توبه، اعتراف، و درخواست نیز شکل هایی از پرستش هستند. ما توبه می کنیم و می دانیم که خدا، خدایی بخشنده و مهربان است و راه آمرزش را در قربانی پسرش روی صلیب فراهم کرده است. «او که امين و عادل است، گناهان ما را مي‌آمرزد و از هر نادرستي پاکمان مي‌سازد» (اول یوحنا فصل 1 آیه 9) و ما او را بدین خاطر پرستش می کنیم. ما با درخواستها و شفاعتهایمان نزد او می آییم، زیرا می دانیم که او ما را دوست دارد و صدایمان را می شنود، و ما او را به خاطر رحمت و نیکویی او در اینکه راغب است بشنود و پاسخ دهد، پرستش می کنیم. هنگامی که تمام این موارد را ملاحظه می کنیم، به آسانی می تواند دید که دعا کردن به کسی به غیر از خدای تثلیث غیر قابل تصور است، زیرا دعا شکلی از پرستش است، و پرستش تنها و تنها برای خداست. به چه کسی باید دعا کنیم؟ به خدا. دعا کردن به خدا و تنها او، بسیار مهمتر از این است که به کدام شخص از تثلیث، دعاهایمان را ارائه دهیم.
English
به چه کسی باید دعا کنیم، به پدر، به پسر، یا به روح القدس؟
