Księga Dziejów Apostolskich
Księga Dziejów Apostolskich
Autor: Księga Dziejów Apostolskich nie wskazuje dokładnie jej autora. Z fragmentów Ew. Łukasza 1.1-4 oraz Dziejów Apostolskich 1.1-3 wynika, że Ewangelia Łukasza i Dzieje Apostolskie mają wspólnego autora. Od początków wczesnego kościoła przyjmuje się, że Łukasz, bliski współpracownik apostoła Pawła, był autorem tych dwóch ksiąg (Kolosan 4.14; 2 Tymoteusza 4.11).
Data napisania: Dzieje Apostolskie zostały najprawdopodobniej spisane między 61 a 64 r. po Chr.
Cel napisania: Dzieje Apostolskie zostały napisane, aby przybliżyć historię wczesnego kościoła. Szczególny nacisk położony jest na opis Zielonych Świąt, gdy nastąpiło wylanie Ducha Świętego, który uzdolnił uczniów do efektywniejszego świadczenia o Jezusie Chrystusie. Dzieje Apostolskie opisują apostołów będących świadkami Chrystusa w Jerozolimie, Judei, Samarii i cały ówczesny świat. Księga podkreśla znaczenie daru Ducha Świętego, który uzdalnia, prowadzi, naucza i służy jako nasz Pocieszyciel. Czytając Dzieje Apostolskie dowiadujemy się i doświadczamy zachęty dzięki wszystkim cudom, jakich dokonali Piotr, Jan i Paweł w tamtym czasie. Księga Dziejów Apostolskich podkreśla jak ważne jest posłuszeństwo Bożemu Słowu i jaka zmiana dokonuje się w nas przez to, że poznajemy Chrystusa. Istnieje także wiele odniesień do osób, które odrzuciły prawdę na temat Pana Jezusa Chrystusa głoszoną przez uczniów. Żądza władzy, chciwość zostały opisane w Dziejach Apostolskich.
Kluczowe wersety: Dzieje Apostolskie 1.8, „Ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.”
Dzieje Apostolskie 2.4, „I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch poddawał.”
Dzieje Apostolskie 4.12, „I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.”
Dzieje Apostolskie 4.19-20, „Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im i rzekli: Czy słuszna to rzecz w obliczu Boga raczej was słuchać aniżeli Boga, sami osądźcie. My bowiem nie możemy nie mówić o tym, co widzieliśmy i co słyszeliśmy.”
Dzieje Apostolskie 9.3-6, „I stało się w czasie drogi, że gdy się zbliżał [Saul] do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy padł na ziemię, usłyszał głos mówiący do niego: Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz? I rzekł: Kto jesteś, Panie? A On: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Ale powstań i idź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić.”
Dzieje Apostolskie 16.31, „A oni rzekli: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom.”
Krótkie podsumowanie: Księga Dziejów Apostolskich przedstawia historię kościoła chrześcijańskiego, jak rozprzestrzeniała się ewangelia Jezusa Chrystusa oraz wrogie nastawienie względem niej. Mimo, iż wielu wiernych sług głosiło i nauczało ewangelii Jezusa Chrystusa, to jednak Saul, którego imię zostało zmienione na Paweł, okazał się mieć największy wpływ. Zanim się nawrócił, z wielką gorliwością prześladował i zabijał chrześcijan. W drodze do Damaszku [Saul- Paweł] w niesamowity sposób poznał Boga, co zostało opisane w Dziejach Apostolskich 9.1-31. Po swoim nawróceniu przyjął drugą, równie ekstremalną postawę- miłości do Boga i zwiastowania jego Słowa- z mocą i pasją w Duchu prawdziwego i kochającego Boga. Uczniowie otrzymali moc Ducha Świętego i w niej stali się świadkami w Jerozolimie (rozdziały 1-8.3), Judei i Samarii (rozdziały 8.4-12.25) i aż po krańce świata (rozdziały 13.1-28). W ostatnich rozdziałach znajdują się relacje trzech podróży misyjnych Pawła (13.1-21.16), trudów jakie znosił w Jerozolimie i Cezarei (21.17-26.32) oraz jego ostatnia podróż do Rzymu (27.1-18.31).
Powiązania: Księga Dziejów Apostolskich jest przejściem od Starego Przymierza i przestrzegania prawa do Nowego Przymierza łaski i wiary. Połączenie to dostrzegalne jest w kilku kluczowych wydarzeniach opisanych w Dziejach Apostolskich. Po pierwsze, zmieniło się działanie Ducha Świętego, który w Starym Testamencie był szczególnym „namaszczeniem” ludzi wybranych przez Boga do wykonania pewnych zadań, m.in. Mojżesz (4 Księga Mojżeszowa 11.17), Otaniel (Księga Sędziów 3.8-10), Gedeon (Księga Sędziów 6.34) czy Saul (1 Księga Samuela 10.6-10). Po zmartwychwstaniu Jezusa Duch Święty „został wylany” i żyje w sercach wszystkich wierzących (Rzymian 8.9-11; 1 Koryntian 3.16), prowadząc i uzdalniając nas do życia w wierze. Zapieczętowanie Duchem Świętym jest darem Bożym, dla tych którzy przychodzą do niego w wierze.
Nawrócenie Pawła było dramatycznym przykładem przemiany ze Starego Przymierza do Nowego. Paweł wyznał, że zanim spotkał zmartwychwstałego Zbawiciela, był najbardziej zagorzałym z Izraelitów, a „co do sprawiedliwości, opartej na zakonie, człowiek bez nagany” (Filipian 3.6), angażując się nawet w prześladowanie tych, którzy nauczali o zbawieniu z łaski poprzez wiarę w Chrystusa. Lecz po swoim nawróceniu, uświadamia sobie że wszelkie jego wcześniejsze uczynki związane z przestrzeganiem prawa były bezużyteczne, uznając wszystko „za śmiecie, żeby zyskać Chrystusa. I znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która się wywodzi z wiary w Chrystusa, sprawiedliwość z Boga, na podstawie wiary” (Filipian 3.8b-9).
Widzenie lnianego płótna przez Piotra opisane w Dziejach Apostolskich w 10.8-15 jest kolejnym znakiem przejścia od Starego Przymierza- w tym przypadku prawa związanego z koszernym jedzeniem Żydów- do Nowego Przymierza jednoczącego Żydów i pogan w jeden, powszechny Kościół. „Czyste” zwierzęta symbolizują Żydów, a „nieczyste” zwierzęta symbolizują pogan, lecz teraz jedne i drugie uznane są w oczach Boga za „czyste” poprzez śmierć Chrystusa. Już nie ma Starego Przymierza Prawa, teraz wspólnie jesteśmy zjednoczeni Nowym Przymierzem łaski przez wiarę w przelaną krew Chrystusa za nas na krzyżu.
Zastosowanie praktyczne: Bóg może czynić niesamowite rzeczy poprzez zwykłych ludzi, gdy uzdolni ich do tego przez swojego Ducha Świętego. Bóg początkowo wybrał grupę rybaków i użył ich, aby uczynić „zamęt” w całym świecie (Dzieje Apostolskie 17.6). Bóg powołał mordercę pałającego nienawiścią do chrześcijan i zmienił go we wspaniałego chrześcijańskiego ewangelistę, autora większości ksiąg Nowego Testamentu. Bóg wykorzystał prześladowania, aby w ten sposób szybciej rozprzestrzeniła się „nowa wiara” na cały świat. Bóg może i czyni te niezwykłe rzeczy także przez nas- zmieniając nasze serca, uzdalniając nas swoim Duchem Świętym, wlewając w nasze serca pasję rozprzestrzeniania dobrej nowiny o zbawieniu poprzez Chrystusa. Jeśli będziemy się starali czynić te rzeczy o własnych siłach, to z pewnością poniesiemy klęskę. Podobnie jak uczniowie w Dziejach Apostolskich 1.8, powinniśmy czekać na uzdalniającą moc Ducha Świętego, a później napełnieni jego mocą, wypełniać polecenie Wielkiego Posłannictwa (Ew. Mateusza 28.19-20).
English
Księga Dziejów Apostolskich
