Autor:
List do Filipian 1.1 wskazuje, że autorem jest apostoł Paweł oraz prawdopodobnie jego pomocnik Tymoteusz.
Data napisania:
List do Filipian został napisany około 61 r. po Chr.
Cel napisania:
List do Filipian, jeden z listów napisanych z więzienia, został napisany w Rzymie. Miasto Filipii apostoł odwiedził Było to w Filipii, którą odwiedził apostoł podczas swojej drugiej podróży misyjnej (Dzieje Apostolskie 16.12), kiedy to Lidia i zarządca więzienia w Filipii oraz jego rodzina nawróciła się do Chrystusa. Teraz, kilka lat po tym wydarzeniu, powstał kościół, co możemy wywnioskować po tym jak Paweł w swoim liście zwraca się do „biskupów (starszych zboru) i diakonów” (Filipian 1.1).
Powodem do napisania listu było wyrażenie wdzięczności za wsparcie finansowe jakie otrzymał apostoł z kościoła w Filipii, przekazane przez Epafrodyta jednego z członków zboru (Filipian 4.10-18). To jest czuły list zaadresowany do grupy chrześcijan, którzy byli szczególnie bliscy sercu Pawła (2 Koryntian 8.1-6), i stosunkowo mało jest tutaj mowy o błędach doktrynalnych.
Kluczowe wersety:
List do Filipian 1.21, „Albowiem dla mnie życiem jest Chrystus, a śmierć zyskiem.”
List do Filipian 3.7, „Ale wszystko to, co mi było zyskiem, uznałem ze względu na Chrystusa za szkodę.”
List do Filipian 4.4, „Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się.”
List do Filipian 4.6-7, „Nie troszczcie się o nic, ale we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzcie prośby wasze Bogu.”
List do Filipian 4.13, „Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie.”
Krótkie podsumowanie:
List do Filipian może być nazwany „Źródłem w chwilach cierpień.” List mówi o Chrystusie w naszym życiu, naszym umyśle, Chrystusie będącym naszym życiowym celem, siłą, radością gdy doświadczamy cierpień. List został napisany, gdy Paweł był uwięziony w Rzymie, około 30 lat po wniebowzięciu Chrystusa i około 10 gdy Paweł po raz pierwszy zwiastował ewangelię w Filipii.
Paweł był więźniem Nerona, a mimo to list przepełniony jest triumfem, często używa słów „radość” i „radować się” (Filipian 1.4, 18, 25; 2.2, 28; 3.1, 4.1, 4.10). Dobre, chrześcijańskie dzieło jakie zapoczątkował w nas Chrystus będzie widoczne bez względu na okoliczności w jakich się znajdziemy w życiu, sytuacje czy stan naszego umysłu (Filipian 1.6, 11; 2.5, 13). List do Filipian osiąga swój punkt kulminacyjny w 2.5-11 opisując chwałę i ogłaszając niesamowitą prawdę o uniżeniu i wywyższeniu naszego Pana, Jezusa Chrystusa.
List do Filipian może być podzielony w następujący sposób:
Wstęp 1.1-7
I. Chrystus wzorem życia chrześcijańskiego: Radość mimo doświadczanie cierpienia 1.8-30
II. Chrystus wzorem postępowania: Radość w służbie osamotnienia 2.1-30
III. Chrystus fundamentem wiary chrześcijańskiej, pragnieniem życia i nadziei 3.1-21
IV. Chrystus siłą chrześcijaństwa: Radość mimo trudności 4.1-9
Zakończenie 4.10-23
Powiązania:
Jak wiele jego listów Paweł ostrzega nowych (nowo nawróconych) wierzących w kościele w Filipii, aby wystrzegali się tendencji do legalizmu, która bez ustanku pojawiała się we wczesnych kościołach. Żydzi byli tak mocno „przesiąknięci” prawem Starego Testamentu, że judaizujący wierzący dokładali ciągle starań aby w nauczaniu o zbawieniu powracać do zbawienia z uczynków. Lecz Paweł ponownie wskazywał, że zbawienie jest z wiary w Chrystusa, nazywając judaizujących wierzących „psami” czy „złymi pracownikami.” Legaliści w szczególności podkreślali, że nowi wierzący w Chrystusa powinni być obrzezani, zgodnie z wymogami Starego Testamentu (1 Księga Mojżeszowa 17.10-12; 3 Księga Mojżeszowa 12.3). W ten sposób, chcieli zadowolić Boga czyniąc coś od siebie i wywyższając się nad chrześcijan wywodzących się ze środowisk pogańskich, którzy nie praktykowali takiego rytuału. Paweł tłumaczył, że ci którzy obmyci są w krwi Baranka, nie muszą już dopełniać rytuału, który symbolizował potrzebę oczyszczenia serca.
Zastosowanie praktyczne:
List do Filipian jest jednym z najbardziej osobistych listów, dlatego zawiera też kilka bardzo osobistych wskazówek dla wierzących. Paweł napisał go gdy przebywał w więzieniu w Rzymie, napominając Filipian aby szli w jego ślady i „z większą śmiałością, bez bojaźni, głosili Słowo Boże” (Filipian 1.14) gdy zmagają się z prześladowaniami. Każdy chrześcijanin w takim czy innym czasie doświadczył wrogości względem głoszonej ewangelii ze strony ludzi niewierzących. Tego możemy się spodziewać. Jezus powiedział, że świat go nienawidzi, jak również jego naśladowców nienawidzić będzie (Ew. Jana 5.18). Paweł napomina nas, abyśmy wytrwali mimo prześladowań, aby „stali w jednym duchu, jednomyślnie walcząc społem za wiarę ewangelii” (Filipian 1.27).
Innym zastosowaniem Listu do Filipian jest wskazanie potrzeby, aby chrześcijanie byli jednomyślni w pokorze. Jesteśmy zjednoczeni w Chrystusie i powinniśmy zabiegać o wzajemną jedność w podobny sposób. Paweł przypomina nam, abyśmy byli „jednej myśli, mając tą samą miłość, zgodni, ożywieni jednomyślnością” i odrzucili próżną chwałę „lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie” (Filipian 2.2-4). W naszych kościołach byłoby znacznie mniej konfliktów i nieporozumień, gdybyśmy wszyscy mieli serca o jakich mówi nam Paweł.
I jeszcze jednym praktycznym zastosowaniem Listu do Filipian jest radość i radowanie się o jakim czytamy w całym liście. Paweł raduje się, że Chrystus jest zwiastowany (1.7), raduje się mimo prześladowań (2.18); zachęca innych, aby się radowali w Panu (3.1) oraz nazywa wierzących w Filipii „radością i koroną swoją” (4.1). Podsumowuje to udzielając wierzącym napomnień: „Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się” (4.4). Jako wierzący, możemy się radować i doświadczać pokoju Bożego gdy składamy na niego wszystkie nasze troski. Jeśli „we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzacie prośby wasze Bogu” (4.6). Radość Pawła, mimo prześladowań i więzienia, płynie z treści całego listu i mamy też obietnicę, że będziemy doświadczali podobnej radości gdy skupimy swoje myśli na Panu (Filipian 4.9).
