Autor:
Pieśń nad pieśniami, zgodnie z tym co mówi pierwszy werset, napisał król Salomon. Jest to jedna z 1005 pieśni jakie napisał Salomon (1 Księga Królewska 4.32). Tytuł „Pieśń nad pieśniami” wskazuje, że jest to najlepsza pieśń jego autorstwa.
Data napisania:
Salomon najprawdopodobniej napisał tą pieśń w pierwszych latach swoich rządów. Zatem byłoby to około 965 r. przed Chr.
Cel napisania:
Pieśń nad pieśniami jest wierszem lirycznym napisanym po to, aby opisać cechy miłości małżeńskiej. Wiersz podkreśla, że małżeństwo jest Bożym dziełem (projektem). Mężczyzna i kobieta są powołani do bycia w relacji małżeńskiej, kochając się w sensie duchowym, emocjonalnym i fizycznym.
Księga ta przedstawia dwa ekstremalne poglądy: ascetyzm (wyrzekanie się wszelkiej przyjemności) i hedonizm (dążenie jedynie do przyjemności). Relacja małżeńska opisywana w Pieśni nad pieśniami jest przykładem troski, zaangażowania i radości.
Kluczowe wersety:
Pieśń nad pieśniami 2.7; 3.5; 8.4, „Nie budźcie i nie płoszcie miłości, dopóki sama nie zechce!”
Pieśń nad pieśniami 5.1b, „Jedzcie, moi przyjaciele, pijcie i upijcie się miłością!”
Pieśń nad pieśniami 8.6-7, „Połóż mnie jak pieczęć na swoim sercu, jak obrączkę na swoim ramieniu. Albowiem miłość jest mocna jak śmierć, namiętność twarda jak Szeol. Jej żar to żar ognia, to płomień Pana.”
Krótkie podsumowanie:
Treść pieśni ułożona jest w formie dialogu pomiędzy mężem (królem) a jego żoną (Szunamitką). Możemy podzielić księgę na trzy części: relacje książęce (1.1-3.5), wesele (3.6-5.1) oraz dojrzałą relację małżeńską (5.2-8.14).
Treść pieśni rozpoczyna się jeszcze przed ślubem, gdzie panna młoda przyobiecana młodemu tęskni za nim, i wyczekuje momentu intymnego zbliżenia. Jednak udziela rady innym, aby pozwolić miłości rozwijać się w sposób naturalny, zgodnie z jej właściwym tempem. Król wychwala piękno Szunamitki, przezwyciężając jej uczucia niepewności związanej z jej wyglądem. Szunamitka ma sen, w którym traci Salomona i szuka go po całym mieście. Z pomocą strażników miejskich odnajduje swojego ukochanego i pozostaje z nim, zabierając go w bezpieczne miejsce. Przed wstaniem z łóżka powtarza swoje zalecenie, aby nie wymuszać miłości.
W noc poślubną mąż ponownie wychwala piękno swojej żony, a ona używając symbolicznego języka, zaprasza go aby skosztował tego wszystkiego, co ma mu do zaoferowania. Dochodzi między nimi do zbliżenia, które Bóg błogosławi.
W miarę jak małżeństwo pogłębia swoją relację, mąż i żona doświadczają różnych trudności dnia codziennego, które w sposób symboliczny przedstawione są w kolejnym śnie. W tym drugim śnie, Szunamitka odtrąca swojego męża i odchodzi. Przytłoczona poczuciem winy, poszukuje go w całym mieście, lecz teraz zamiast otrzymać pomoc od strażników miasta, ci dotkliwie ją pobili- wskazując w symboliczny sposób cierpienie jej świadomości. Wszystko kończy się jednak dobrze, a kochankowie się jednoczą i godzą.
Na koniec pieśni zarówno mąż jak i żona są przekonani i zapewnieni co do swojej miłości, śpiewając o pożądliwej naturze prawdziwej miłości i o tym, że tylko wyczekują chwili kiedy mogą być w swoim towarzystwie.
Zapowiedzi:
Niektórzy interpretatorzy biblijni dostrzegają w Pieśni nad pieśniami wyraźnie symbolicznego przedstawienia Chrystusa i jego Kościoła. Chrystus jest tutaj królem, a kościół reprezentuje Szunamitka. Chociaż wierzymy, że księgę tą należy odczytywać dosłownie jako przedstawienie relacji małżeńskiej, to jednak istnieje kilka elementów, które zapowiadają Kościół i jego relację ze swoim królem, Panem Jezusem Chrystusem. Jesteśmy duchowo zamożni i osłonięci jego miłością. 16 werset 2 rozdziału mówi: „Mój ci jest mój miły, a ja jestem jego, który pasie wśród lilii.” Wskazuje to nie tylko na pewność wierzących w Chrystusa (Ew. Jana 10.28-29), ale także na pasterza który zna swoje owce- wierzących- za które kładzie swoje życie (Ew. Jana 10.11). Dzięki niemu nie jesteśmy splamieni już grzechem, gdyż nasze „skazy” zostały usunięte jego krwią (Pieśń nad pieśniami 4.7; Efezjan 5.27).
Zastosowanie praktyczne:
Nasz świat ma błędne postrzeganie relacji małżeńskiej. Powszechność rozwodów oraz wszelkie próby zredefiniowania czym jest małżeństwo w świecie współczesnym, stoi w jaskrawej sprzeczności z tym o czym mówi Pieśń nad pieśniami. Małżeństwo, mówiąc biblijnym językiem poety, powinno być okazją do świętowania, radowania się i składania czci. Księga ta zawiera kilka praktycznych wskazówek jak wzmocnić nasze małżeństwa:
1) Poświęć tyle uwagi, ile potrzebuje Twój małżonek. Wykorzystaj czas, aby prawdziwie poznać swojego współmałżonka.
2) Zachęcenie i chwalenie, a nie krytykowanie, są skutecznymi sposobami udanej relacji.
3) Zachęcajcie się wzajemnie. Planujcie jakieś formy wspólnych „wypadów”. Bądźcie kreatywni i pełni ciekawych pomysłów względem wspólnie spędzanego czasu. Radujcie się Bożym darem relacji małżeńskiej.
4) Czyńcie cokolwiek możecie, aby zapewnić siebie wzajemnie o swoim niesłabnącym zaangażowaniu w tą relację. Odnówcie złożone sobie dawniej obietnice; do końca analizujcie problemy i nie rozważajcie rozwodu jako sposobu uwolnienia się od problemu. Bóg zamierzył dla was obojga życie w głębokiej, pełnej pokoju i bezpieczeństwa miłości.
