Pytanie: Jaki był cel posagu (1 Ks. Mojżeszowa 31.15)?
Odpowiedź:
Posag, czasami nazywany ceną za pannę młodą, był płatnością składaną przez mężczyznę jako prezent dla rodziny kobiety, którą pragnął poślubić. W 1 Ks. Mojżeszowej w rozdziale 29, Jakub pokochał Rachelę i zaoferował, że będzie pracował dla jej ojca Labana przez siedem lat, w zamian za jej poślubienie. To jeden z przykładów starożytnej konwencji posagu.
Za czasów Jakuba, dawanie posagu za Rachelę było praktyką kulturowo oczekiwaną. Umawianie się na odrabianie posagu również było przyjętą praktyką. Pewien uczony zauważa, że „ogólnie mówiąc o małżeństwie, tablice Nuzi przewidywały, że jeśli mężczyzna pracował przez pewien czas dla ojca dziewczyny, którą chciał poślubić, miałby prawo wziąć tę dziewczynę za żonę” (Stuard A. West, „The Nuzi Tablets”, Bible and Spade 10.3–4, lato– jesień 1981, s. 70).
Skoro Jakub nie miał żadnego głównego źródła przychodu w tamtym czasie, zaoferował pracę w zamian za to, że Rachela zostanie jego żoną. On rozumiał, że była to jedyna oferta jaką mógł złożyć, która przemówiłaby do Labana. Uczeni zauważają, że pracownicy w starożytnym Bliskim Wschodzie zasadniczo zarabiali pomiędzy 0.5 sykla- 1 syklem na miesiąc. Laban prawdopodobnie uznałby ofertę siedmiu lat bezpłatnej pracy za bardzo hojną. Jakub chciał, aby jego oferta była atrakcyjna, aby upewnić się, że Laban powie „tak” na małżeństwo z Rachelą.
Jakub został oszukany przez Labana i otrzymał najpierw siostrę Racheli, Leę za żonę. Aby poślubić Rachelę, Jakub musiał się zgodzić na drugie siedem lat pracy. Gdy w końcu nastał czas dla Jakuba i jego rodziny, aby opuścić dom Labana, Lea i Rachela powiedziały, "Czy mamy jeszcze jaki dział i dziedzictwo w domu ojca naszego? Czy nie byłyśmy uważane przez niego za obce, skoro nas sprzedał i zużył dla siebie uzyskane za nas pieniądze?" (1 Ks. Mojżeszowa 31.14-15). Lata pracy Jakuba w zamian za Rachelę były wyraźnie postrzegane przez te kobiety jako forma dochodu Labana — dochód, który wydał, nie pozostawiając córkom żadnego dziedzictwa.
Dzisiaj nadal, w niektórych częściach świata używany jest system posagu, szczególnie w Indiach, Bangladeszu, Pakistanie, Sri Lance czy Nepalu. Proces wymaga zaangażowania obu rodzin i głębokiego zobowiązania ze strony potencjalnego męża przed ślubem. W narodach zachodnich, rozwinęła się inna tradycja, która dotyczy pytania rodziców kobiety o jej rękę. Nieco mylące jest również to, że dzisiaj posag jest często uważany za pieniądze lub inne dobra, które kobieta wnosi do małżeństwa, a nie za to, co daje mężczyzna.
System posagu jest wieloletnią praktyką w kulturze Wschodu, która nadal żyje. Korzyści obejmują bliższy związek między obiema rodzinami i zapewnienie zaangażowania mężczyzny w związek. Wady to brak pieniędzy, który stanowi przeszkodę w możliwości zawarcia małżeństwa.
