Odpowiedź:
I chociaż "nie miał postawy ani urody, które by pociągały nasze oczy..." (Ks. Izajasza 53.2), to osobowość Jezusa przyciągała ludzi do niego. Był On człowiekiem wielkiego charakteru.
Jezus miał współczującą naturę. Okazywał współczucie wobec tłumów "A widząc lud, użalił się nad nim, gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza" (Ew. Mateusza 9.36). Z powodu Jego współczucia wobec nich, On leczył ich choroby (Ew. Mateusza 14.14; 20.34), a z powodu ich głodu, pełen współczucia stworzył wystarczająco dużo jedzenia, aby nakarmić wielkie tłumy, przynajmniej w dwóch sytuacjach (Ew. Mateusza 14.13-21; 15.29-39).
Jezus był poważny i skupiony. Miał misję w życiu i nigdy się nie rozpraszał, wiedząc o jej ciężarze i ulotności czasu. Wykazywał się postawą sługi. On "nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu" (Ew. Marka 10.45). Uprzejmość i bezinteresowność charakteryzowały Jego osobowość.
Jezus był uległy wobec woli swojego Ojca, gdy przyszedł na ziemię a potem poszedł na krzyż. On wiedział, że śmierć na krzyżu była jedyną zapłatą jaką Jego Ojciec mógł uznać dla naszego zbawienia. On modlił się w noc gdy Judasz go zdradził, "Ojcze mój, jeśli można, niech mnie ten kielich minie; wszakże nie jako Ja chcę, ale jako Ty" (Ew. Mateusza 26.39). On był również uległym synem dla Marii i Józefa. On wzrastał w normalnym (grzesznym) domu, a mimo to Jezus był posłuszny swoim rodzicom (Ew. Łukasza 2.51). On był posłuszny woli swojego Ojca. "Nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał" (Hebrajczyków 5.8). "Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu" (Hebrajczyków 4.15).
Jezus miał serce pełne miłosierdzia i przebaczenia. Na krzyżu modlił się, "Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią" (Ew. Łukasza 23.34). Jezus był pełen miłości w swoich relacjach. Na przykład, Ew. Jana 11.5 mówi, "A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza" (Ew. Jana 11.5). Jan opisuje siebie jako ucznia "którego Jezus miłował" (Ew. Jana 13.23).
Jezus słynął z tego, że był dobry i troskliwy. On często uzdrawiał, aby ludzie mogli wiedzieć, kim jest naprawdę. Prawdziwie udowodnił, że jest Synem Bożym dokonując tych wszystkich cudów, cały czas okazywał troskę w nieszczęściach otaczających Go ludzi.
Jezus był uczciwy i godny zaufania. Nigdy nie naruszył swojego słowa. On zawsze mówił prawdę gdziekolwiek się udawał. Prowadził życie jakie moglibyśmy naśladować w całości. Jezus powiedział, "Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie" (Ew. Jana 14.6). Równocześnie był pełen pokoju. Nie wykłócał się o swoją sprawę, ani nie próbował wdzierać się do ludzkich serc.
Jezus miał bliską relację ze Swoimi naśladowcami. Spędzał z nimi wartościowy czas. Pragnął ich społeczności, nauczał ich i pomagał im skupić się na tym, co było wieczne. Był również w bardzo bliskiej relacji ze swoim niebiańskim Ojcem. Regularnie się do Niego modlił, słuchał Go, był Mu posłuszny i dbał o reputację Boga. Kiedy Jezus zobaczył wymieniających pieniądze w Świątyni, którzy wykorzystywali wiernych, wyrzucił ich. Powiedział, "I będzie mój dom domem modlitwy, wy zaś uczyniliście z niego jaskinię zbójców" (Ew. Łukasza 19.46). Jezus był silnym, lecz pokornym przywódcą. Gdziekolwiek się udawał ludzie podążali za nim, chętni słuchać Jego nauczania. Ludzie byli zaskoczeni autorytetem z jakim przemawiał (Ew. Marka 1.27-28; Ew. Mateusza 7.28-29).
Jezus był cierpliwy, znając i rozumiejąc nasze słabości. Kilkukrotnie w ewangeliach, Jezus wypowiadał się o swojej cierpliwości w obliczu naszych niewiernych prowokacji (Ew. Mateusza 8.26; Ew. Marka 9.19; Ew. Jana 14.9; por. 2 Piotra 3.9).
Wszyscy wierzący powinni pragnąć przejawiać cechy charakteru Jezusa dzięki mocy Ducha Świętego. Rzeczy, które przyciągały ludzi do Jezusa powinny być tymi samymi rzeczami, jakie przyciągają ludzi do nas. Musimy czytać Słowo Boże (Biblię), aby znać i rozumieć to, kim jest Bóg i jaka jest Jego wola dla nas. Powinniśmy czynić wszystko na chwałę Pana (1 Koryntian 10.31), żyjąc jako sól i światło dla świata i wskazując innym na niesamowitą prawdę Jezusa i zbawienia w nim (Ew. Mateusza 5.13; 16; 28.18, 20).
Filipian 2.1-11 jest pomocnym podsumowaniem tego jaki był Jezus i jak powinniśmy Go naśladować:
„Jeśli więc w Chrystusie jest jakaś zachęta, jakaś pociecha miłości, jakaś wspólnota Ducha, jakieś współczucie i zmiłowanie, dopełnijcie radości mojej i bądźcie jednej myśli, mając tę samą miłość, zgodni, ożywieni jednomyślnością. I nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze. Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca."
